Girer girmez ağır hacı misi gibi bir kokusu ve mescitiyle Müslüman bir şehre geldiginizi vurgulayan ve yıllardır hiç mi değişmez dediğim otobüs terminali.
iki farklı dünya görmek istiyorsanız Aşti'nin üst kanından alt katına inin. Gerçek olan alt kat.
Üst kat zahiri.
inin; Evsizleri, barksızları, yurtsuzları, ırksızları, dostsuzları, insansızları, kimsesizleri...Aç midesini mermer taşına bastıranları görün.
Yürüyen merdivenlerin gitmediği yer orası. Yürüyen merdivenlerin götürdüğü yere giden insanlardan olmayın.
Toplasan 20-25 merdiven basamağına bakar. inin. Üstekilerin hiçbiri gerçek değil. Gerçekler altta. Paspas altına süpürdüklerimiz orada.
bilet satışının olduğu kata çıktığınız anda "çoruumm" "adanaa" "samsuun" diye bağıran bisürü kişinin olduğu yer. hayır ne düşünüyolar ki? hadi aşti'ye gelmişken bi çorum yapıp geleyim diye mi düşüneceğiz onlar öyle bağırınca? bilet almaya gelen adam zaten nerden ne alacağını biliyordur.
adımınızı attığınız andan itibaren aşti otobüsçüleri tarafından yöneltilen 'kayseri,izmir,elazig? nereye gidiyosun abim?','abi mersin mi? mersine mi abi? nereye abi? mersine 2+1 15dakikaya kalkiyor abi' tarzı sorularla baskı altında hissettiğiniz yerdir.
o kadar ki, biraz daha ısrar etseler gideceğiniz yeri değiştirip aşti otobüsçüsünün istediği yere gidebileceğinizden korkarak, bir an önce bahsi geçen meymenetsiz aşti otobüsçüsünün etki alanından uzaklaşmak için hızlı adımlarla kaçarsınız. fakat bu kaçış bir sonraki perondaki firmanın aşti otobüsçüsüne denk gelene kadar sürecektir. bu diyalektik süreç, siz biletinizi alıncaya kadar sizi gözleriyle süzen aşti otobüsçülerinin, elinizde alınmış bileti görmesi ve yenilgiyi kabullenmeleriyle son bulur. aşti otobüsçülerinin bir diğer saldırı şekli de size indirimli bilet vereceklerini taahhüt etmeleridir. böylece kafanızı karıştırmak ve diğer türlerle rekabette bir adım öne geçmek isterler.
aşti otobüsçülerinin zayıf noktası ise cool insanlardır. bu yüzden en iyisi tüm soru, ısrar ve size özel indirimlerle hiç ilgilenmiyormuş gibi yaparak gözlerinizi ufka dikip, cool bir edayla yavaşça ilerlemektir. bu mağrur ifade aşti otobüsçüsünün sizdeki kararlılığı görmesini ve sizi rahat bırakmasını sağlayacaktır.
-çocukken memleketten gelen dedemleri karsılardık beklerdim dört gözle.
-gurbete okumaya gittim 8 sene otobüs bekledim kimi zaman evden ayrılış hüznüyle, kimi zaman evden kaçış keyfiyle.
-ilk sevgilimi aşti 122 nolu peronda bekledim heyecanla.
-bir kızın elini ilk defa çıkışa giden yürüme bandında tuttum.
-evden kaçtığım bi gün geceyi aşti'de geçirdim.
-sevgilimden ayrıldım ve aşti'den uğurladım. ilk gördüğüm yer aşti'de elveda dedim; aşti'den sonra hiçbir yerde görmedim bir daha.
Hasret kokar, isyan kokar, sevinç, hüzün, endişe kokar bende aşti.
En çok da hayal kırıklığı kokar bende aşti.. keşke ilk tanıdığım gibi babamın elinden tutup dedemlerin otobüsünü beklediğim gibi kalsa aşti..
Mümkünse yıksalar, hatıralarımı kocatepede güvercinlere yedirseler, o güvercinler uçtuğu her yerden saçsalar etrafına ankara'nın...
Benden çok uzaklara yeniden yapsalar.. adı yine aşti kalsa...
hiçbir yerde bulunamayacak saçma sapan kitaplarla dolu kitapçıların ve nükleer saldırıda hayatta kalmanın 11 yolunu öğretici bir tablonun bulunduğu terminal.
elveda ankara. istanbul a dönüşünü hiç sevmiyorum.
çığırtkanlarının ses desibel ve üçkağıt rekoru kırdığı, restoranında mercimek çorbası diye unlu patatesli karışım satılan, umumi tuvalet önünde uzayan insan kuyruğunda tuvalet görevlisinin askerliği aratmayan yanaşık düzen ve sıra eğitimi verdiği eski püskü, işlevsiz, ankara kadar gri ve berbat ;otogar görünümlü beton çelik cam asfalt karışımı...
