gözleriyle göremediği dünyaya sözleri ile destan yazan halk ozanı.
bağlaması ile tüm sözlerini nağmelerle yüreğe ilmek ilmek işleyen üstad.
saygı ve sevgiyle anıyorum seni!
bize bağlaman yadigar,
bize sözlerin yadigar,
bize nağmelerin yadigar...
Dostlar Beni Hatırlasın
Ben giderim adım kalır
Dostlar beni hatırlasın
Düğün olur bayram gelir
Dostlar beni hatırlasın
Can kafeste durmaz uçar
Dünya bir han konan göçer
Ay dolanır yıllar geçer
Dostlar beni hatırlasın
Can bedenden ayrılacak
Tütmez baca yanmaz ocak
Selâm olsun kucak kucak
Dostlar beni hatırlasın
Ne gelsemdi ne giderdim
Günden güne arttı derdim
Garip kalır yerim yurdum
Dostlar beni hatırlasın
Açar solar türlü çiçek
Kimler gülmüş kim gülecek
Murad yalan ölüm gerçek
Dostlar beni hatırlasın
Gün ikindi akşam olur
Gör ki başa neler gelir
Veysel gider adı kalır
Dostlar beni hatırlasın
21 mart 1973.
orta anadolunun bir köyünde, kadın kocasının uyuduğundan emin olduktan sonra kendisini dışarıda bekleyen adama kaçıverir. iki sevgili beraberce olabildiğince hızlı kaçarlar. sonra bir ara soluk soluğa duruverirler dinlenmek için. kadın fırsat bu fırsat yol boyunca ayakkabısında ayağına vuran şeyi çıkartmak ister. ayakkabısını çıkarınca içinde bir tomar para görür. parayı terk ettiği kocası bırakmıştır ayakkabının içine. kocası kadının gideceğinden emin olmuş ve "Beni terk edecek ama bunca yıl çorbasını içtim, çamaşırlarımı yıkadı, ütüledi. Bana emeği geçti" diyerek ele güne muhtaç olmaması için ayakkabıya parayı koymuştur.
bu adam aşık veysel şatıroğlu'dur.
hikaye gerçektir.
