hatırlandığı zaman insanın boğazının düğümlenmesini sağlayan durum. hatırladıkça ağlarım. annemin o balkondan oğlum eve gel artık değişini... kadın da haklıydı akşamlara dokuz taştır saklambaçtır oynuyordum. yaşımda küçüktü korkuyordu annem kaybolacağım diye. tasoları hiç sorma zaten. koleksiyon yapardım. annemden, babamdan saklardım. ahhh ahhh geçmiş geçti artık. nerede o eski çizgi filmler.
futbolcu kartları biriktirmeyi,
meybuz denen saçma sapan dondurma çakması ürünü bayıla bayıla yemeyi,
mahalleden geçen helvacıyı dört gözle beklemeyi gerektirir.
Kuka oynarken kaybolmaktır , taso yüzünden kavga etmektir, teravih namazı esnasında camiye torpil atmaktır hatta bir bok var gibi ! kanalizasyona girmektir. Kısaca hayatı yaşamaktır. Ilkokulda iphone ile dolaşmak değildir.
babanızın eve elinde karanfillerle gelişini hatırlamaktır. uğurlar olsun'un anlamını bilmeden karanfilleri selamlamaktır. bir pazar sabahının sonrasında.
atari salonları, sitriit faytır, atari kasetleri, tarkan, yonca evcimik, hakan peker, ah canım vah canım ahmet, barış manço reklamlı legolar, sabah gazetesinin verdiği sezen aksu reklamlı dev müzik seti (halbuki minnacıktı), saklambaç, mahalle maçları, 3 korner 1 penaltı, pazarda soğuk su satma ve o aynı bardakla herkesin su içmesi. akşama kadar sokakya oyun oynamalar vs vs vs.. harika bir dönemdi ve biz çocukluğunu gerçek anlamda yaşayan son nesillerdik. teknolojinin sanırım en kötü yanlarından biri bu oldu. şimdiki çocuklara acıyorum bu çirkin dünyanın içinde...
90 larda çocuk olmanın en ağır yükünü kürdistan çocukları çekmiştir, öfkeli bir gençliktir haklılar her zaman işkenceye sürgüne katliamlara uğruyan bir halkın çocukları, ki onlar bu acıları çektikten sonra davasından vezgeçiyorsa en büyük zulümü yapan onlar olacaktır. hiç bir zulüm ihanet kadar acı degildir.
müzik setlerinin yeni çıktığı zamanlarda çocuk olmaktır. Evinizde müzik setiniz varsa hele hele üç cd çalarlı ise sizden ilgi çekeni yoktu. az sesle tüm mahalleye hava atardınız. Cd çalar diyorum, yoktu öyle mp3 formatları. Bir cd alırdınız on şarkı idare ederdiniz. Güzel günlerdi. Yokluk zamanlarında yaşamaktı. Şimdi ise bir telefon 30-40 liraya 2+1 aynı şeyi yapabilirsiniz ama komşunuz misafirliğe geldiğinde o müzik seti havasını imkanı yok atamazsınız.
90'larda çocuk olmak çok çok kraldı internet diye bişey yoktu sokak vardı sokakta top oynamak kavga etmek sonra barışıp tekrar kavga etmek vardı mahalledeki teyzelerimiz vardı hepsi bizi tanırdı bizde onları evde kimse yoksa anne baba onlara emanet ederdi çocuklarını şimdi böyle birşey pekte mümkün değil şimdi koca koca binalar dostlukların komşulukların 0'a yakın olduğu samiyetten uzak günaydınlar var..
zaman zaman taso oynamak, zaman zaman da ip atlayan kızların oyununu bozmaktır.
akşamları eve her gidişinde babanın sana "yaz günü bu çamuru nerden buldun?" diye fırça çekmesidir.
"ayakların büyüyecek pıtışım" avuntusuyla ayakkabılarının hep 3 beden büyük alınmasıdır.
ayakların büyüyüp de ayakkabıya cuk oturduğu zamanlarda ise ayakkabının ucunun çoktan patlamış olmasıdır.
misket ütmek, kontra pedallı bisiklete binmek, feriha ablalara, kazım abilere aşık olmaktır.
