Star tv de maymun Çarli atv de süper baba , mahallenin muhtarları ve pazar aksamlari banyodan sonra bizimkiler i izlemektir, ayrıca hüplet sonra gümlet sloganı yüzünden capri-sun içmek (her mahallede bulunmazdı), bayram harçlıkları ile çatapat, torpil vs eğlence araçları alıp arkadaşlar arasında eğlenmek ve (erkekler iyi bilir) mahalle maçları... Bu saydiklarim sadece bir kısmıydı 2000 ler geldi bu Milenyum çocukları falan derken eski tatlar kalmadı saçma sapan bir yer oldu dünya o günler güzeldi. en güzel yıllarım 1995 - 2000 arasıdır. belki hatirlamayabilirsiniz Galatasaray UEFA kupasını aldığında Fenerbahçeliler de seviniyordu o dönemde... sözün özü dostluk , vefa gibi şimdi sözlüklerden çıkarılmak üzere olan kelimeler o zamanlar kullanılıyordu.
çocukluğu yaşayan son nesil olmaktır. güzel sokaklarımız vardı bizim hiç durmadan koştuğumuz, misket oynadığımız, tasolar için kavga ettiğimiz, leblebi tozu yiyerek öksürdüğümüz, buzdan dordurmalar ile hasta olduğumuz güzel çocukluğumuz vardı bizim. sonra büyüdük. bizimle birlikte acılarımız da tabi.
Sokakta oynan, dijital dunyanin bu kadar kolesi olmamis, musluktan su icip hastaliktan olmeyen, insanlara guvenmenin kotu bir sey olmayacagina inanan, bacaklarinda dusup kalkmalardan kalma yara kabuklariyla gezinen, mahalle kulturunu gormus, saygi duymayi, utanmayi bilen, masumiyetini kaybetmemis, cocuklugunu cocuk gibi yasayan belkide son nesildir bu nesil..
Esra Ceyhan'dan sonra başlayanPokemonun tasolarıyla milleti ütmek, sabahın köründe ulusal yayın yapan kanallardeki çizgi filmleri yakalayacağız diye karga b*kunu yemeden uyanmak. Yetmiyormuşcasına Yıldız Asyalı'nın sunduğu Çocuk Kulübü'nün bitip the Mask'ın başlamasını beklemek. Richie Ritche kıl olmak. Radikal Gazetesinin verdiği karton Casper şatosu maketlerini uhu ile montelemeye çalışmak. Aynı uhu ve kuruboya arkası ile sümük yapmak. Vıcık vıcık kan içerisinde iğrenç göz oyuncağının belli bir ısı gelince doğum yapıp iki adet göze dönüşmesine embesil gibi inanmak. Fox Kids, Nickelodeon derken yüzlerce çizgifilmi hatmekmek (bkz: spider-man) (bkz: çılgın korsan jack) (bkz: casus köpeklerin gizli dosyaları) (bkz: x-men) (bkz: the tick) (bkz: catdog) (bkz: rocko's modern life). Pazar günü banyosu, ertesi gün silgisi yenilen kalemler, kokulu silgi müptezelliği, saçma sapan kol ödevleri ile dolu okul günleri geçirmek. Saçmasapan degiler almak için aileye yalvarmak. McDonalds ve Burger'a gidebilmek için yalvarışlar. Hala anlamadığım bir şekilde nedense zeminine çakıl taşları döşenmiş prehistoric çocuk parklarında yaralanmak. Bisiklet yarışları. Aynı bisikletlerin tekerine motosiklet sesi çıkartsın diye futbolcu kartı ya da pet şişe takmak. Ev yemeğine doymak. Her pazara gidişte satılık civcivlere bakıp bakıp iç geçirmek. Her Pazar Sülheyl Uygur ve Behzat UygurŞahane Pazar'a kilitlenmek. Okulun dışındaki iskelet anhtarlık, pokemon kartı vb ürünler satan seyyar dayıdan ihgara şeklinde sakız alıp tüttürme mallığı sergilemek. Televizyonun yayınında sıkıntı olduğunda sigara paketi içerisindeki aliminyum folyoyu televizyonun anten girişine sarıp takmak için can atmak. Ateri salonlarında tüm harçlığı Mustapha* ile bitirmek. Eve ateri alıp Duck Hunt'daki köpeğe ayar olmak*. Cine5'in gece körelen yayınında tek bir memeyi 5 tane görüp vaaays demek. Bilim Çocuk Kartları biriktirmek. Yalvaç Ural ve Miço dolu dakikalar ve kimsenin ikar edemeyeceği gerçek Hugo
eve akşam ezanından sonra gelince dayak yemekti o zamanlar. şimdiler de çocuklar dışarı çıkmadığı için akşam ezanından bile haberleri yok. ceplerde misket, gazoz kapağı... mahalle maçları, kavgalar, yorgunluklar, küsüp barışmalar...
ebeveynlerin "bu eve sadece yatmaya geliyorsun zaten" sözü vardır; işte bu söz o zamanlarda ki çocuklara çok yakışır.
gerçekten de öyleydi. sabahın 10'un dan akşam ezanına kadar sokakta vakit geçirmek akla gelebilecek her türlü oyunu oynayıp, yorulup üstüne evde dayak yemek... yenilen dayağın tadı bile başkaymış arkadaş. bahar rüzgarlarıyla başlayan uçurtma şenlikleri... tarladaki ağacın gövdesine uçurtmayı bağlayıp yol boyunca süzülmesini izleyerek cuma namazına gittiğimi hatırlıyorum. bak o zamanlar namaza bile gidiyormuşum... aslında olay insanın teknolojiyi kullanması ve onun sizi yönlendirmesiymiş bak şimdi bunu da anladım. tabi ki büyüdüğümü anlamam ve şu lezzetli hayattan kopma sebebim teknoloji değil çoğu insanın yuvasını yıkan, nice aileleri yokeden 17 ağustos 1999 marmara depremi... deprem bünyede öyle bir yer edindi ki (bkz: paxil) bile etkili olamıyor ona karşı...
Pola adlı bir sakız vardı mesela. Böyle pembeli yeşilli bişeydi galiba ambalajı. içinden de kızlı çiçekli dövmeler çıkıyordu. Kimse hatırlamıyor. Daha kötüsü google dan falan arıyorum hiçbişi bulamadım...
Şizofren miyim ben?
Belki de polo dur ismi...??
en güzel yıllardır her şeyi ile, gerek şarkıları gerek oyunları olsun en şanslı çocukluk dönemidir.
şimdiki çocuklar gibi evde internet başında büyümemişlerdir.
saklambaç, istop, yakalanmaç, yakar top, seksek, uzun eşek, misket, tarlada maç yapmak, kulaktan kulağa gibi oyunların oynandığı şimdi ki çocukların anlayamayacağı kadar eğlenceli günler yaşamak.
Hıdrellez geceleri her mahalledeki ateşten atlayıp eve kapkara gelip terlikle dayak yemektir.
arkadaşlarla cin peri muhabbeti yapıp gece korkudan yatağa sıçmaktır.
Hayatı sokakta öğrenen son nesildir bunlar. Oyunlarını oyun gibi oynamış, kavgalarını mertçe yumrukla yapmış son nesildir.
Edit: eksileyen günümüz burger king ergenleri Gibi avrat kılıklı değillerdir. Sevdiği kadını ite çakala bırakıp boyundan posundan utanmadan kaçmazlar. Iş bu sebepten yaşıtları hatunlar bu gevşeklerden değil bahsi geçen orta yaşlı delikanlılardan etkilenir.
akşam ezanıyla eve koşmaktır.
annem işten gelirken miço alsın diye pencerede beklemektir.
taso oynarken bütün mahalleyi ütmektir.
evinde kablolu tv olanların zengin sayıldığı yıllardır.
tek çocuk olmanın yadırgandığı zamanlardır illa 3 4 kardeş olman lazımdır.
atariye kaset aldırmak için babaya yalvarmaktır.
ne biliyim.güzeldi yıllardı be insanlar daha masumdu sanki
