özlemdir. bir türlü gidememektir o günlerden. saplanıp kalmaktır 90'lara. nostaljidir.
ne var ki o nostalji insanı hep aynı yerde saydırtır,hep endişe içinde yaşatır,hep geleceğe karşı bir tereddütlü bakış,korku,geçmişe sarılış...
en büyük zevkim nostalji yapmaktır,aynı zamanda en nefret ettiğim şey...
eskiye özlem hastalığının dalaletlerindendir. psikolojide başlı başına bir araştırma konusudur. sürekli bir zamanlarda çocuk olmaktan bahsedenler başarısız bir yetişkinlik geçiriyorlar demektir. aynı zamanda büyük ölçüde bu kişiler ezik bir hayat yaşıyorlardır demektir.
Daha kaliteli bir yaşamdı.Şimdiki çocuklara bakıyorumda, robot gibi yetişmekteler.bilgisayar oyunları, saçmasapan clanlar falan.Resmen asosyal olmak için yetişmekteler.Oysaki bizim çocukluğumuzda mahalle maçları yapılırdı,misket oynanırdı.Hele birde caminin bahçesinde top oynardık,cemaati kızdırır, namazlarından ederdik.Tabi akşamı hüsran,peder bey kapıda bekler'' gene ne yaptın lan eşşoleşşek!! '' diye kulak çekilmesini beklerdik.
Hiçbir zaman parliament sinema kulubunün şahane filmlerini izleyememektir çünkü o filmler hep pazar akşamları olurdu ve ertesi gün mutlaka okul olurdu.
ayrıca buradaki bir çok şeyi 94 lülerinde yaşadığını eklemekte fayda var. bir insan üç yaşından sonra çocuk sayıldığına göre 94 lülerde çocukluklarının üç yılını 90 larda geçirmiştir. saygılar.
büyüklerin sürekli met ederek anlattıgı 80 kuşagının sonlarında doğup da bu döneme yetişemeyen kişilerin çocukluklarını yasadıkları kuşaktır 90 kuşağı.
pazar akşamları yıkanmak, power rangers izlemek, pokemon tasolarıyla oynamak, magnum değilde meybuzla büyümek, süper baba'nın her bölümünü severek izlemek demektir efendim. daha nicelerini sayabiliriz.
