gerçek anlamda çocukluğunu yaşayan son nesildir 90'lı yıllarda çocuk olan veletler.milenyumlu yıllarda çocuk olanlar bilgisayar,internet vs..den ayrılıp sokakta hiç bir zaman bizim kadar vakit geçirmemişlerdir.misket oynamamışlar, saklambaçlar,körebeler,su savaşları vs.. yapmamışlardır.bilmiyorum belki de ben görmüyorum.şimdi ki çocukların teknoloji sayesinde bir çok şeyden daha iyi yararlandıkları bir gerçek fakat 90'lı yıllarda da çocuk olmak apayrı bir şeydi bee.onun için bilgisayar geldi,sokakta oyunlar oynayarak büyüyen çocuklar azaldı.ben hep böyle görüyorum olayı.
kusana kadar ruhsar,
tiksinene kadar bücür cadı,
babaanne gelene kadar sürahi nine izlemektir.
atari oynamaktır, arkadaşınızın alamanyalardan getirdiği nintendo'ya özenmektir.
dido'nun üçlü olanını hatırlamaktır.
tasolarını kaybedince hüngür hüngür ağlamak, babaya gidip "bu çocuk beni soydu baba hauuuuaaa" diye ağlamaktır. nokia 3310'larda snake oynamak, erricsson a1018'lerde rastgele numara çevirmektir. bugs bunny'le tanışan son nesil olmaktır. ataride mortal kombat, street fighter, mario oynayan ilk nesil olmaktır. hatta çeşitli soccer bilmem ne oyunlarında sovyetler birliğini hollanda diye alıp orta sahadan kaleye şut çekmektir. kuzeninizin almanya'dan getirdiği nintendolarda pikaçu beslemektir. hatta ash olup picigetolarla ortalığı dağıtmaktır.
bizimkiler, mahallenin muhtarları , yalan rüzgarı, cesur ve güzel, mahalle maçları, atari salonları ve panayırlar. sabahtan akşama kadar dışarıda bitmek tükenmek bilmeyen oyunlar oynamak. eve sadece yemek yemeye gelmek. düşmek, dizinin kanaması birde üstüne fırça yenmesi .
bilgisayarlar oyunlarının, play stationların, gameboyların henüz dünyayı fethetmediği zamanlarda; körebenin, saklambacın, yağlı kayışın*, simiiit diye bağırdığımız o oyunun tadının çıkarıla çıkarıla oynandığı dönemde çocuk olmaktır; hayatı yaşamaktır.
80lere gelince; o zamanda rock müziği bile yoktu.*
sobalı bir evde haftaiçi her gün şirinler izlemektir. dışarda topaç çevirdikten sonra bakkaldan leblebi tozu ve gazoz alıp dışarılarda saatlerce dolaşmaktır. internetten bihaber olmaktır.
heidi'yi izleyip hayallere dalmaktır. nerdeyse her gün mahalle maçı yapmaktır. arnavut kaldırımı dinleyip sınıftaki sevgiliyi hayal etmektir.
abla ve abiden sürekli 80 lerde çocuk olmanın ne olduğunu dinlemek, ailecek oturup olacak o kadarı izlemek ve herkes yarıla yarıla gülüyor diye verilen mesaj anlaşılmasa bile gülmek, mahallede yapılan yokuş aşağı bisiklet yarışlarında her defasında aşağıya doğru bisikletle uçarak kafa göz yarmak bir de eve gelince azarlanmak demektir.
-mahalle maçları.
-rambo.
-A Takımı dizisi.
-plastik top.
-çamlıca gazoz fışkırtmak.
-kaptan tsubasa başlayınca mahallede çocuk kalmaması.
ve daha birçok aktivite. gerçekten şanslıyız 90 larda çocuk olanlar. teknolojiye esir olan 2000 li yıllarda çocuk olmaktansa o samimi insan ilişkileri bol olan 90 larda çocuk olmak muhteşemdi. gerçekten kendimi çok şanslı görüyorum. bir daha dünyaya gelsem yine o 90 lı yıllarda çocuk olmak isterim. güzeldi be hafız gerçekten güzeldi o yıllar.
"let s try try try makafushi".dragon ball ın tema müziğini aklıma getirir 90 lar.türk popunun ve rockının dinlenebilir olduğu,yabancı rockın zaten dinlemeyen ölsün modunda olduğu zamanlarda çocukken bile(9 bilemedin 10)şimdikinin 17 18 yaşındaki dangalaklarından daha bilgili,deneyimli olduğum,muhtemelen olduğumuz zamanlardı.ah bir de özal,demirel olmasaydı...
herşeyden önce 90 lar türk pop müziği vardı.aşkın nur yengi,sertab erener,levent yüksel,tarkan,burak kut,hakan peker,nazan öncel,sezen aksu,yonca evcimik,kenan doğulu bi de çıtır kızlar diye bi grup...o zaman şarkılar daha güzeldi sanki.sonra susurluk vardı.'daima aydınlık için 1 dk karanlık' diye bi eylem yapılırdı.her gün akşam 7'de ışıkları açıp kapatırdık.ne olduğunu bilmediğimiz için bize oyun gibi gelirdi.bi de macarena diye garip bi dans vardı.garipti ama yine de eğlenirdik.90 ların sonunda pokemon girdi hayatımıza.sokakta taso oynamaktan parmaklarımız acırdı.okuldan eve koşarak gelinir pokemon'un yeni bölümü izlenirdi.ancak daha sonra çocuklar kendilerini pokemon sanıp pencerelerden attıkları için yasaklandı.sonra süper baba,sıdıka,bizimkiler gibi diziler vardı.ne harika dizilerdi onlar.80 ler kadar görkemli olmadığını bilsekte 90 larda çocuk olmak güzeldi bence.
