buruk bir gülümseme oluşturur. o zamanlar her şey daha güzeldi sanki. küçüktük diye mi özeldi yoksa gerçekten farklı mıydı.. 90'lar teknolojinin hızla ilerlediği şu yıllarda bir özlem.
ben eve televizyonun geldiği zamanı hatırlıyorum. ne heyecandı allahım.. babam sürpriz yapmıştı bize. birden geldi televizyon. 37 ekran vestel. ışıl şıldı. masaya koyduk ve ben nerden açacağız diye sormuştum. babam burdan diye gösterdi ve anteni nasıl yerleştireceğiz diye dışarı çıktılar tv'yi getirenlerle. ben heyecanla tuşa bastım. hemen izleyecektim aklımca. bastım.. açılmadı. sonra tekrar bastım gene açılmadı. bozdum zannettim de ağladıydım. annem geldi yanıma noldu diye. dedim anne tv bozuk. açılmıyor bu. bozuk olanı vermişler bize. bir yandan da ağlıyorum. babam geldi sonra yanıma dedi o öyle açılır mı diye gülümsedi. bunun fişi var dedi. yoksa hiç açılmaz. bozmadığımı anlayınca bir sevindim ki o heyecanımı hala hatırlarım. bu kez açıldığında siyahlı beyazlı karıncalı bir ekran vardı. komşularda izlediğim ekran böyle değildi. beni gene aldı bir korku. fişe takmadan önce tuşuna bastıydım ya, ondan böyle karıncalı oldu diye düşündüm. çocuk aklı işte. babam o ekrana hiç tepki göstermedi, hayret. ben de pıstım, hiç ses etmedim. itiraf etmek saçmalık olurdu. ya gerçekten ben bozmuşsam? bırak dedim susayım, tv normalde bozukmuş sansınlar. sustum. uzaklaştım o ortamdan. gittim çamur oynamaya. akşam anteni falan takmışlar bazı kanallar gösteriyordu. nasıl bir sevinçle izledik ya.. vay be. meğer anten çok önemli bir şeymiş. o gün bunu anlamıştım. tatlıydı o yıllar.
Türk filimlerinden belli yakınlık canlılık jestler mimikler çok iyi oldu en güzel zamanlar herşeyi tüketme çılğınlığı yokmuş o zamanlar zevk almayı bilmişler zaman öldüren cinsten hobileri yokmuş bayağı renkliler.
