bir nine vardı rahmetli. ayşe teyze. üst kat komşumuzdu. öyle bir sigara içerdi ki ev kısmen sürekli sisli bir korku filmini andırırdı.
sanki o sigaraları o içmiyor bir de okuldan eve dönüp de evde kimseyi bulamayınca ona giderdim. karşılıklı göbek atardık. ne hastalığı vardı ne birşeyi.
dişleri bile beyazdı kadının.
maşallah derdim ama öldü.
günümüz koşullarında 70 yaşına kadar yaşamayı becerebildiğine göre, son demlerini hayattan nasıl zevk alıyorsa öyle geçiren ihtiyardır. o yaştan sonra sigarayı bırakması, son günlerini yaşayan hastaya perhiz ürünü yemekler yedirmek kadar saçmadır.
gözlemlediğim en büyük örnek dedemdir. 95 yaşında ölmesinden bir kaç gün öncesine kadar sürekli biri ile diğerini yakarak birinci marka sigara içmiş, mesafeleri bile "x sigara içimi mesafede" diye tarif etmiştir. sigara tiryakilerinde parkinson ve alzheimer hastalıklarına daha az rastlanır teorisini kanıtlayarak gitmiştir bu dünyadan.*
genelde bu ihtiyarlarla sigara muhabbeti yapıldığında, kulağımıza küpe olsun diye şu örnekleme yapılır;
-10 yaşındaydım, ben bu boka başladığımda, keşke beni bi kere zicksekdiler de bu boka elimi sürmeseydim.
birde
-bu mereti ağzına alacağına,muhtarın eşşeği varya, ha onun yıgranı ağzına al daha iyi.
