abd’de özellikle 1950’lerde başlayan “gerçeği itibarsızlaştırma” stratejisi vardır; tütün şirketlerinin sigaranın zararını örtmek için bilim insanlarını satın alması, ardından petrol lobilerinin iklim krizini “şüpheli” göstermesi gibi kampanyalar zamanla siyasetçilerin elinde bir model oldu. yani mesele sadece yalan yaymak değil, halkın kafasını “belki de hiç kimse gerçeği bilmiyor” kuşkusuyla bulandırmak. türkiye’de bu tarz sistematik bilgi savaşının miladı tam net olmasa da 2000’lerin ortasından itibaren belirginleşti. özellikle ergenekon ve balyoz davaları döneminde medyanın büyük kısmı iktidar söylemini sorgulamadan yaymaya başladı, paralelde muhalif medya da kendi anlatısını mutlak doğru gibi sunmaya yöneldi. 2013 gezi protestolarıyla birlikte medya kampları iyice kutuplaştı: bir yanda halk tv, sözcü, cumhuriyet ekseninde dönen muhalif blok, öte yanda a haber, sabah, star gibi iktidar kanalları. mcintyre’ın “epistemik kriz” dediği şey tam da bu: herkesin yalnızca kendi seçtiği kaynaktan bilgi alması, karşıt görüşü baştan değersiz sayması. o yüzden bugün hangi kanalı açarsak açalım aynı manzarayla karşılaşıyoruz: hakikat parçalanmış, her parçanın sahibi de diğerine düşman kesilmiş durumda. daha detaylı bilgi için dileyen lee mcintyre'nin hakikat sonrası kitabına bakabilir. ama sonuç olarak tvlerden haberleri takip etmek artık günümüzde zaten çalışır bir şey değil.
bir diğer yandan günümüzde internet üzerinden bilgi akışı ve ve bunun son beş yılda dönüşümü de epey garip. normalde tv- radyo vs aksine tek merkezden halka yayılan değil de sonsuz uçlu açık bir bilgi kaynağıydı. bunu son yıllarda iyice kontrol altına almaya başladı hükümetler.
