hayatımda korktuğum yegane şey boku bokuna ölmek. bu bir nevi düstur benim için. mesela bir tinerci tarafından bir lira için bıçaklanmak; yolda yürürken inşaattan kafana briket düşmesi; alkollü bir pezevengin aracıyla çayocağına dalıp beni biçmesi gibi hadiseler başıma gelirse son sözlerim muhtemelen küfür içerir. askerliğin de bundan bir farkı yok benim için. zira bence erkeklik, saçma sapan gerekçelerle ölüp öldürmek değil sağ salim bir şekilde yuvana dönüp, sevdiklerine yoldaş olmaktır.
yıllardır ertelediğim bu boku harika nedenlerle bu dönem yemeye karar verdim. benimle aynı boku yiyen baya sözlük efradı varmış. buralardan haberleşelim.
çalgı çengi olmadan sessiz sedasız gideceğimdir.
sırt çantamı alıp, bi başıma otogara 5 km yürüyerek o güne kadar ki hayatımı sorgulamayı planlıyorum. 26 yaşına kadar na'pmışım kendimle münakaşa ederim belki.
çok marjinalim de o yüzden rafet el roman edasıyla gidiyorum bi başıma da sanmayın. vedaları sevmiyorum, üstelik bir de annem gelir de ağlarsa ben otobüse binerken heh işte o görüntü 6 ayımı siker atar. ayrıca (bkz: erkekler de ağlar)
