parayla veya asosyallikle alakası olmayan durumdur.
ben kendim bizzat, 20 yaşında evimden "asiyim özgürüm lo lo hehe bobo nobre" diye çıktım, gemici oldum. gezmediğim yer kalmadı, üniversitelerden üniversite beğendim zevzekliğimden belki belki de idealist oluşumdan. yaş 26 ve evimdeyim 1 yıldır adam gibi çıkmıyorum dışarı akşamları. evde hasta bi anne var, maceracı ruhumu sikip atıp oturtuyorum annemin yanında. başka eve çıkmak veya coşmak sorun değil, için rahat etmiyor arkadaş. gidemiyorsun bazen evden.
30 yaşında ve bekarsan ve bekarlığa belli bir süre mahkum olduğunu düşünüyorsan* yapabileceğin en iyi iştir. ev kirası olmuş 400 liradan 500-600.doğal gaza bilmem yüzde kaç zam gelmiş. gıda desen uçtu gitti fiyat olarak. hocam bırak bu şartlarda ev bark geçindirmeyi elizabethi bile zor geçindirir insan. en iyisi anne baba yanı. hem hasta olduğunda bir sıcak çorba yapanın olur değil mi sözlük?
tam tersidir. ailenle yaşıyorsan istediğin gibi gezersin, tozarsın, içersin, sıçarsın akşam eve gelmesen de problem olmaz. ertesi gün geldiğinde anacığın seni hasretle öper, hal hatır sorar, karnını doyurur, temiz elbise verir kirlilerini yıkar. küçük çocuk muamelesi yapar sana. ne zaman evlenirsin işte o zaman nah gezersin. akşam eve geç gelince seni güler yüzle bekleyen annen yoktur. asık suratla bekleyen eşin vardır. iki saat kafanı siker nerdeydin? kimleydin? bıdı bıdı bıdı bıdı... karnım aç bi yemek koy dersin. git kimlerle takıldıysan onlar doyursun seni der. kafan bi dünya yatarsın sabah kalkarsın akşam ki surat yine devam eder. seni anacığın gibi güler yüzle öperek değil, asık suratla kovar gibi işe gönderir. kısaca yarraklara gelirsin evlenince. hayatın ev ve iş arasında geçer gider. sonuçta çocuklarının anasıdır başının üstünde yeri vardır. evlenip balayına gideceğine bekar kalıp alayına gitmek her zaman iyidir.
memleketimizde,30 yaşında aile yanında yaşamak, kadınsanız gayet doğaldır. kimse kimsenine eşeğine çüş demez, hatun kişi olmadık gururlar yapmaz, babasının anasının canından bezdirmez, işine gider gelir oturur akşam dizisini izler işte daha az yemek ve temizlik yapar, yaşını da birileri sorana kadar hatırlamaz çünkü malum anne baba yanında olma psikolojisi, "prenses"...
erkek evlat. evde. 30 yaşında. yiyeceği her türlü naneyi legal kılar bu nedense. her fırsatta "30 yaşındayım hala babamın evinde yaşıyorum" diye hem kendisine hem ailesine eziyet eder, çemkirir, eve gelmez bu sefer merak edilince "size hesap mı vericem 30 yaşındayım ben" der, "evlen oğlum, öyle çık yeni eve" diyen anneyi çağın dışında kalmakla, bayağılıkla suçlar. az para kazansa da çok para kazansa da kendi evine çıkıp her gece bir hatun her akşam alem hayalleri kurar...vs.
velhasıl-ı kelam bu "zorunluluk" sadece erkekler için geçerlidir, hatun kişilerin zaten bu tarz kompleksleri yoktur. babasının evi, sıcacık ne güzel.
