hani leblebeyi atarız havaya.. ağzımızı açarız içine düşmesini bekleriz. bunu yapmışızdır hepimiz. yere düşen leblebilere hiç acımayız, bi tekme de biz starız.
işte türkiyede emekçinin hikayedeki leblebiden farkı yoktur , ne yazık ki. ölenler, sakat kalanlar, yere düşenler kimsenin umrunda değildir.
bundan elli yıl önceki leblebi adnan menderesti,
bugün tuzladaki işçi ,
1 de şehit var bugün o da leblebi gibi harcandı.
insan harcama sanatının en güzel işlendiği ülkede yaşıyoruz. biz ise bunlara günü birlik yalandan bi üzülüp geçip gidiyoruz yolumuza. aslında asıl failleri biziz bu cinayetlerin. sağa sola kin kusuyoruz. tıpkı leblebiyi ağzımıza atıp düşenlere acımasızca tekme atan çocuk gibi.
iş güvencesiz çalıştırılılan işçilerden birisinin daha sermaye ve patronlar tarafından katledilmesidir. Ölen işçiler için "kader" yorumunu yapabilen bir başbakana sahip ülke adına bu olay için cinayet değildir deyip, cinayet diyenlere tepki gösterenleri görmek çok normal olmalı.
insan hayatının söz konusu olduğu madencilik ve gemicilik gibi sektörlerde taşeronlaşmanın acilen yasaklanması gerektiğini bir kez daha gösteren cinayettir. çünkü ben de 7 yıl önce bir cinayete kurban gitmekten son anda kurtulmuştum. çatalağzı'ndaki yakıcıları modernize ederken sıcak yakıcıyı eldiven yardımıyla elde taşıyorduk. ben de geri geri gidiyordum önde gittiğim için. tam merdivenleri indiğimde haliyle dengemi kaybettim ve can havlimle üzerime gelen yakıcıyı aşağıya attım. yakıcı haliyle paramparça oldu ama bunu yapmasaydım daha ağır yanıkla yüzyüze gelecektim. o olaydan 1 hafta sonra işten ayrıldım, ama sol serçe parmağımda yaklaşık 1 cm'lik yanık izini o günden beri taşıyorum.
ağır sanayide çalışmak zordur, risklidir. ne kadar önlem alınırsa alınsın insanın çalıştığı tüm ağır sanayi kollarında ölümler devam edecektir, önemli olan bu üzücü olayı minimum seviyede tutacak önlemlerin gerek devlet, gerekse işletme sahipleri tarafından alınmasıdır. ölen vatandaşımıza allahtan rahmet dilerim.
