brezilya maçlarından sonra köpek gibi içmek, caddelerde arkadaşlarla dolaşmak, arabalarla sabaha kadar sokakları inletmek, ümitin saçı, ilhan mansızın götünün tavan yapması, koreli kızlar.
yaşı gereği hatırlamak zorunda olanlar da mevcuttur aramızda. lise zamanlarıydı. ilk maçlar okul gününe denk geliyordu ve brezilya maçı için tiyatro salonu hazırlanmıştı. keloğlanın ilk golü ile salon yıkılmıştı tabi maç bitiminde de biz yıkıldık. öyle böyle üçüncülük maçında da kardeş olan korelileri yıktık. bu başarıyı bir daha zor yakalarız diyorum içimden.
ah be ilhan, senegal'e karşı attığın altın gol hala zihnimde. altın gibi olan kariyerini bozuk paraya çevirdin ya başkada bişey demiyorum.
din kültürü dersine girmeyerek okulun yaklaşık 1/3ü ile kantincinin tam çekmeyen 38 ekran televizyonunda bir maçını izlediğimiz dünya kupasıdır.
ülkenin yarısının ilhan mansız kişisine aşık olduğu dünya kupası ayrıca.
dörtte biri saçını ümit davala modelinde kestirmiş insanlar topluluğudur.
o değil de bu saç modeline bizim okulda amcık kafa derlerdi. lisedeki daha bilgili abilerimiz ise fransız kafa diyordu, ne olduğunu yıllar sonra öğrendim.
hatırlıyorum da ilkokul 2. sınıftaydım okulun yanındaki kırtasiyeden brezilya-türkiye maçını izlemiştik arkadaşlarla. ilk okuldan kaçma deneyimim olmuştu sanırsam, hala hatırlayınca yüzüme hafiften bir gülümseme gelir, ve hüzünlenirim. çin maçı da sabah çok erken saatteydi. uykudan uyanmış televizyonu açınca maçla karşılaşmıştım. güney kore maçını ise akraba ziyaretine gittiğimiz aydında izlemiştim, hatta 9. saniyede hakan şükür golü attığında önceki senelerden maç özeti veriyorlar sanmıştım.
özet:yaşadığınız zamanın kıymetini bilin arkadaşlar, çünkü zaman geriye akmamacasına ilerliyor. sevgiler.
şuan en az 17-19 yaşında olan kişilerdir. hatırlamam mı lan ne günlerdi. mansız ın golünden sonra babam kaldırıp kucağına almıştı heyecandan. ronaldonun yarı final golündne onra ağlayacaktım neredeyse. ilk brezilya maçında okula gidiyorduk. teneffüste gelip maç durumunu öğrenirdik. ilk gol hasan dan geldiğinde sokağın başındaki kahvenin ordan geçiyorduk okula giderkendi. vay be. ne günlerdi.
o zamanlar fazla ilgilenmeme rağmen ne kostarika nede çin nede sambacı brezilya diye dolanan reklamı, Ümit Davalanın mohikan tarz saçları , coca colanın verdiği 2002 dünya kupası bardağı aklıma kazınmıştır.
maçları izlemek için devamsızlık hakkımızın bittiğini dahi göz önünde bulundurarak okuldan kaçardık .3 . olmuştur milli takımımız şayet avrupa'dan hiç bir takımla maç oynamamıştır kupada , bir de hakan şükür güney kore'ye 12. saniyede attığı gol unutulmazlar arasındadır.
annemin alkışlamaktan ellerinin acıdığını ve ev terliklerinden birini sağ eline, birini sol eline alıp birbirlerine vurarak alkış tuttuğunu hatırlıyorum. hatta hiç unutmuyorum.
