walkman'imde çocuk yaşımda evir çevir dinlediğim atilla taş ve ebru yaşar kasetleri.
17 ağustos depreminde küs olduğumuz komşularımızla o gece beraber sabahlamamız.
okuldaki aşıdan kaçmadığım için babamın beni brave heart ilan etmesinin verdiği kıvanç.
1999 güneş tutulması. 7 yaşındayım, rahmetli dedem okul kapanınca beni de götürmüştü yaylaya. her yaz Antalya'nın sıcağından kaçıp Yaylaya giderdi. yayla dediğim de Isparta'nın bir ilçesinin köyü. Güneş tutulması vardı. dedem Ateş yakmıştı camları ateşe doğru tutuyordu ne yaptığına anlam verememiştim. bekle demişti sadece. camlar simsiyah olunca verdi bir tanesini Güneş'e bak demişti. baktım bir şey göremedim. daha başlamadı dedi. sonra o komşular geldi. onlara da birer tane cam isleyip vermişti, güneş tutulma Zaman'ı gelmişti. gördüğüm ikinci güneş tutulması ama tam tutulmaydı. Güneş'ten çok komşuların tepkilerine şaşırmıştım. sonrasında gelen 1999 depremi, tabi çocuğuz o Zaman deprem falan anlamıyoruz, büyüdükçe anlaşılıyor bazı şeyler. ama çocuk olduğumuzdan 1999 nedir deseler. güneş tutulması der ve bu anımı tekrar anlatırım...
not: 30 mayısta 3 yıl oluyor sensiz yalnızım be dedem.
Sadece depremini hatırlıyorum. Bir de o geceye ait şeyler. Cok şükür kimseye birşey olmadı. Ev cadde üzerindeydi Deprem gecesi caddenin ortasında uyumustuk ama biz ikiz kardesimle uyumayip gokyüzünü izlemiştik cok guzeldi o gecenin mavisi. Bir farklı gelmisti ki hala aklımda. Uzerimizde fenerbahceli esofmanlar vardı. Çocuk için en kötü şeylerden bile güzellikler kalabiliyor demek ki. Keşke kimsenin aklinda kötü seyler kalmasıydı ama herkes o kadar şanslı değil.
Misafirliğe gidip geldikten sonra evde karşılaştığımız manzara. Tüm evi su basmıştı deponun patlaması sonucu. Toplarımın su üstünde yüzüşünü hatırlıyorum.
barış manço'nun ölümü: çok üzülmüştüm. toprağı bol olsun.
marmara depremi: bir üzücü olay daha. ölen kişilerin toprağı bol olsun yakınlarına allah sabır versin hala unutmamışlardır. biz daha hatırlıyoruz onları düşünemiyorum.
aralık'taki helsinki zirvesi'nde türkiye'nin avrupa birliği'ne aday ülke statüsünü kazanması, aynı gece gs'nin bologna'yı eleyerek uefa kupası yolunun açılması.
https://galeri.uludagsozluk.com/r/1172370/+
yaş 9, 10 olmaya hazırlanıyorum. sınıftan 1 tane, okuldan 2 tane, mahalleden 1 tane kendime göre sevgili yapmışım, saçlarımı itinayla tarıyorum okula giderken havamdan ayaklarım yerlere değmiyor. mutluyum, huzurluyum.. okula koşa koşa eve hızla dönüyorum çünkü her ikisini de seviyorum, sevildiğimi hissediyorum.
yakında yaş pasta ve hediyeleri beklerken, arsız çocuk misali evdekilere hediye siparişi veriyorum.. okul çıkışı ağabeyim almaya gelmiş beni. yüzünü hatırlıyorum o yaşta o yüz aklıma işliyor, bir şeyler olduğunu anlıyorum...
-elimi tutuyor eve gitmeliyiz hemen, diyor.
-bırak elimi ben çocuk değilim diye çıkışıyorum. o daha sıkı tutuyor elimi,
-sakın üzülme, seni hiç bir şeyin üzmesine izin verme diyor. yüzüne bakıyorum, ağlıyor..
bir şeyler olduğunu anlıyorum annem düşüyor içime, hiç aklıma babam gelmiyor. koca adam hem de kocaman bir adamın... ağlamaya başlıyorum ama ağabeyim ağladığı için ağlıyorum çünkü korkuyorum. ağbimde kocaman ama ağlıyor o ağladığı için ben de ağlıyorum..
eve geliyoruz, sokak kalabalık evin önü daha kalabalık...
o kocaman adam bizi bırakıp gitmiş, elimi sıkıyor ağabeyim, diğer ağabeyim de sarılıyor her ikisi birden ellerimi tutuyor ellerimiz birbirine kenetlenmiş ağlıyoruz... kış mevsimi ama üşümüyoruz, ateş gibi yanıyoruz...
o gün bugün ellerimizi bırakmadık, ölümler dışında. ama hala babamın bir omuzunu düşürüp elimi tutup yürüyüşümüzü, konuşmasını arıyorum.
elbetteki deprem önemli bir olaydı, yürekler yandı, yaraları hala sarılamayan insanlar var, acıları bitmez, acı karşılaştırması değil benim yaptığım ama bizim evin depremi çok daha vurucu ve keskin bir acıydı.. üstelik henüz yolun çok başındaydım..
31 aralık gecesi boş bir arazinin yanında bir evdeydik kimdi neydi onlar yok aklımda kocaman bir 2000 yazısı içerde asılıydı loş sarı ışık tüplü televizyon kola fanta dolu bardaklar ve hep birlikte bağırış "hoşgeldiin ikibiin !" 5 yaşındaydım ve hatırladığım en eski anım bu.
O zamanlar çamlıcada kirada oturuyorduk. Depremin sarsıntısını hatırlamıyorum ama deprem sonrasında ablamla beni, annem ve babam ayrı ayrı kucaklayıp hemen dışarı çıkartmışlar. Hatırladığım kısım ise evin karşısındaki boş arsaya sokaktaki tüm ev sahiplerinden önce çıkabildiğimiz ve o gece bulunduğumuz sokakta çok köpek vardı, o anı çok net hatırlar hala ürkerim. Sokaktaki insanlarda çıkınca o arsa artık yere battaniyesini serenin küçük bi alanı olmuştu yere serecek birşeyi olmayanada fazla battaniyesi olan veriyordu. Geceyi orada geçireceğimizi sanırken evimizin hemen yan tarafında bir araç şirketi vardı (o şirketin bekçisi vardı yanına giderdik o, ablam ve benle her gün oynardı çok iyi bir adamdı lan)
Neyse o şirket o zaman 4 kişilik ailenin iki küçük sıpasını (ablam ve beni) görünce dayanamamış (o zaman araç marka ve modelini bilmiyorum ama) beyaz peugeot panelvan görünüşünde bi araba vermişti babama kasa içinde uyuyabilelim diye (sabah geri verdik tabi). Ulan ne admmış be sağolsun hiç unutmam minnettarım adama.
He sonra ne oldu yıllar sonra gittim boş arsaya bina dikmişler, bekçisi olan şirkette el değiştirmiş betemar diye bi görüntüleme merkezi açılmış.
ulan ne insan, bebek, çocuk seli vardı o gece sokakta allah yaşatmasın.
