insan, 17'sinde duygularının heyecanlarının sevinçlerinin ve aksi şekilde üzüntülerinin de doruğundadır herşeyde olduğu gibi. bir insan, bu yaşta tamamiyle duygularıyla hareket etmesiyle ün salmış olduğu halde hatta adına -delikanlı- dendiği halde nasıl olur da ona aşık olamaz denilir ki?
17 yaşında yaşanılan aşk uçarıdır. heyecan vericidir. evet, mantıksızdır belki. evet saçmadır hatta ve hatta belki kısa zaman sonra bitecektir. ama o hissedilen duyguya aşk denilmemesi ayıp olur.
22-23 yaşlarında yaşanılan aşklara benzemez elbette. o kadar oturaklı, gerçekçi ve mantıklı olmayabilir. ama adı aşktır. insanlar 55-60 yaşında geldikleri zaman bile -çoğu insan onlara işleri çoktan bitmiş gözüyle- bakarken aşık olup evlenebiliyorlarsa, 17 yaşında her duygusu taze, hayatta acı yaşamamış, 'hayatının baharında, en güzel yıllarında', duygularının önüne set vuramayan insan nasıl aşık olamaz!
ben, 17-18 yaşlarında kaçıp evlenmiş insanlar tanıyorum. siz tanımıyor musunuz sanki? bırakın allasen. onlar ne hissederek kaçıp evlendi? büyüklere saygının aile bağlarının çok daha önemli olduğu yıllarda o insanlar 16-17 yaşında, çoğumuzun 'ergenlik' adını verip dalga geçtiğimiz yıllarda şuan bile hiçbirimizin göze alamayacağı büyük bir risk alıp kaçtılar! aşk için. sevgi için.
siz bunlardan sonra, nasıl olur da bir insan 17 yaşında aşık olamaz dersiniz?
olur. hemde öyle bir olur ki...
gayette tabii bir aşktır. aşktır. evet belki 25 yaşında ki işini eline almış, tüm fiziğini oturtmuş, ve ailesinden bağımsız o kadına tutulacağın aşk kadar gerçekçi olmasa da aşktır. ve emin olun ki 17 yaşındaki aşk daha çok heyecan vericidir ve daha tutkuludur. çünkü hiç bir şey bilmiyorsundur aşka dair.
17 yaşındaki arkadaşlara olayı biraz daha açıyım;
muhtemelen götünüze o uhrevi tekmeyi yemediniz, o yüzden bu kadar heyecanlı ve sevinçlisin.
hatırlıyorum da ilk ciddi aşkımı 17 yaşındayken yaşamıştım, daha doğrusu 15 yaşından beri aynı kişiye aşıktım ama aptallığımdan mıdır bilemem o zamanlar açılamamıştım. son sınıfa gelip de aşkım daha da alevlenince açılma kararı aldım, her zaman belli ediyordum onu sevdiğimi. davranışlarımla olsun, çözdüğüm soruyu sırf onu yakından bir daha görebilmek, sesini daha yakından duyabilmek için tekrar çözdürmek olsun vs. zaman geldi geçti, mezuniyet zamanı geldi açıldım tabi aldığım 14 bardak absolut vodka'dan sonra. reddedildim. o gün denedim birkaç kere daha,yine olmadı. sonra bıraktım, vazgeçtim. ama hala düşünürüm onu, çevremdekiler ondan nefret ettiğimi düşünse bile bir lafına bakar her şey.
özet: 17 yaşında aşk vardır ve çocukluk aşkından sonra yaşanan en güzel şeydir. sevgiler.
O yaştaki yeğenlerime de özellikle tembih ederim ''bakın ben bir hata yaptım duygusal bok olarak, 15-17 yaşında tanıştığım kızlarla evleneceğiz zannedip ciddi ilişki yürütmeye kalktım, siz aynı boku yemeyin, dalgasına takılın, ağzınıza sıçar bırakırlar, kadın milletinin sevmediği erkeğe asla merhameti olmaz'' diyorum. Amma kafa sikiyorsun diyorlar bana da korkuyorum bana yaşanılanları onlar da yaşarsa diye. Şimdi istesem de, doğru insan olduğunu düşünsem de kadınlara güvenmekte zorlanıyorum çünkü öyle ekstrem yalanlar duydum ki yerimde kim olsa inanırdı. E bunlar zaten çocukluktan beri alışıyorlar anaya babaya yalan söylemeye, anasını babasını kandıran hayatındaki adamı da ayakta sikiyor tabi. Ne olacağıdı? Neyse siz sakın bu yaşta ciddi ilişki düşünmeyin, olmaz çünkü. babayı alırsınız. Hele hele kızlara diyorum! bazı şeyler gitti mi asla telafisi yok, kaç arkadaşımın adını çıkartmışlardı mahallede, aman diyim!
