bugünkü trt 3'teki tekrar yayına göre dakika 105'dir. bir fener'li olarak allah'ıma dua ederim, haydi nolur galatasaray....aynı 2000 yılındaki gibi....
bir fenerli olarak itiraf ederim ki; trt 3'te bugün yeniden yayınlanan tekrarında bir kez daha gorduk ki; 110'ncı dakika'da henry'nin inanılmaz kafa vurusunu taffarel'in inanılmaz cıkardığı maç... hadi galatasaray... dayan...
daha 10 yaşlarında bir çocuktum. yaşımın verdiği heyecan ve ateşle sürekli büyüklerime yalvarıyordum beni maçlara götürmeleri için. gittiğim, izlediğim her maçla galatasaray' a olan sevgim de artıyordu tabi. ufak yaşıma rağmen galatasaray' ın oynayacağı final maçından başka bir şey düşünemez olmuştum. maç saatinden 2 saat önce abimle beraber geçtik televizyon başına. neyse maç başladı ben tabi olduğum yerde duramıyorum yaptığımız her atakta ordan oraya zıplıyorum. maçtan önce herkes arsenal' in üstün bir futbol oynayacağını iddaa ediyordu ancak sanılan olmadı, gayet dişe diş bir mücadele oldu. arif ve hakan' la net pozisyonlar yakaladık. iki tarafta gol atamayınca maç uzatmalara gitti. uzatmaları beklerken çocuk kafasıyla abimle beraber maçın analizini yapmaya başladık. sonrasında uzatmalar başladığı anda tekrar gözler ekrana dikildi. hagi sinirine hakim olamayınca kırmızı kart gördü, o kartla beraber bende yıkıldım tabi. bu arada bülent korkmaz' ın sakat koluyla oyuna devam ettiğini gördüğüm anda galatasaray ruhunu tanıdım. oyun devam ediyordu uzatmaların sonuna yaklaşmıştık henry' nin 6 pas içinden vurduğu kafayı taffarel muhteşem bir şekilde kurtarınca bir kez daha inandım kupayı alacağımıza. sonunda hakem uzatmaları da bitiren düdüğü çaldı. penaltılara kalmıştı her şey. ilk olarak buz adam ergün geldi topun başına, o kadar soğukkanlı duruyordu ki atacağı her halinden belliydi. arkasından davor suker kaçırınca penaltıyı sevinçten havalardaydım, gözlerimden akan yaşa hakim olamıyordum. arkasından kral hakan geldi penaltı noktasına.. çok güzel bir vuruşla topu buluşturdu filelerle. sonra adını hatırlayamadığım arsenal' li gole çevirdi penaltı vuruşunu. 3. olarak ümit vardı topun başında. daha şut çekmeden tüm türkiye biliyordu o penaltının gol olacağını, penaltı ustası ümit davala vardı sonuçta orada. inandığımız şey gerçek oldu ve ümit topu kalecinin yattığı köşenin tersinden kaleye gönderdi. aynı anda spiker levent özçelik' in " biri sağa biri sola" tabiri de akıllarda yer edinmiş oldu. sonra viera geldi penaltıyı kullanmak için. tecrübeli adam atar dedik geldi, vurdu ama suker gibi o da direği geçemedi ve bu bizi kupaya daha da yakınlaştırmıştı. havalardaydık, uçuyorduk adeta.. son olarak kupayı almamızı sağlayan son penaltıyı çekecek olan popescu geldi. ayağının üstüyle öle hızlı bir şut çekti ki kalecinin yapabileceği hiçbir şey yoktu. ve artık kupa bizimdi. sadece ben ve abim ya da galatasaraylılar değil tüm türkiye birbirine sarılıp seviniyorlardı. hatta galatasaray' dan nefret ettiğini söyleyen fenerliler mutluluktan gözyaşı döküyorlardı. çünkü bu sadece galatasaray' ın değil türkiye' nin başarısıydı. bu gece maçı izlerken tekrar aynı duyguları yaşadım ve sanırım her izlediğimde yine yaşıcam. teşekkürler aslanlar..
bir beşiktaşlı olarak çocuk yaşta bu maçta galatasar'ın kazandıktan 10 sene sonra bize gönderme yapacaklarını, biz en büyüyüğüz, siz kimsiniz, avrupa'da ne başarınız var diye beynimizi sikeceklerini bilseydim acaba o gün desteklermiydim ya diye düşündüğüm maçtır.
daha 13 yaşındaydım. kolamı, çerezimi almış, mahalle terzisinden diktirdiğim 8 numaralı galatasaray formamı da giymis, 37 ekran ufak tefek eski televizyonumuzun önünde yerimi almıştım. heyecanla maçın başlamasını bekliyordum. gözlerim sarı-kırmızıdan başka hiçbir şey görmüyordu o an. ve o büyük zafere giden ilk düdük çaldı. overmarsin şutunu taffarel çıkarınca derin bir oh çekmiştim önce. sonrasında arif erdemin kaçırdığı gol.. ah ah! kafamı duvarlara vuruyordum resmen. ilk yarı bittiğinde o heyecandan bir saniye bile kaçırmak istemeyen ben, devreyi fırsat bilip soluğu çiş yaparken almıştım*. ikinci yarıya da hızlı başlamıştık. hakan şükür'ün* direkten dönen topu..çıldırıyordum.. 2000'lerin dünya devi arsenal karşısında böyle atak futbol oynamak gurur vericiydi. derken adams'ın altıpastan topu auta gönderdiği pozisyon.. kalbim durmuştu adeta. hemen silkelendik ve çabuk attık üzerimizden o şoku. sağlı sollu geliyorduk. capone'nin şutu, hakan şükür'ün frikiği derken bitti 90 dakika. inanamıyordum hala.. uzatmalarda haginin kırmızı kart yemesi her ne kadar burksa da beni, içimde en ufak bir şüphe yoktu galatasarayımdan. 10 kişiydik sahada ama aslanlar gibi ayaktaydık. ikinci uzatma devresi başlamadan hemen önce omzu çıkan büyük kaptan bülent'in tedavisi yapılıyordu ve son 15 dakikalık viraja girmiştik. henry'nin müthiş kafa vuruşunu mükemmel çıkaran taffarel devleşiyordu kalesinde. nasıl bir yürekti o..aklım almıyordu o kurtarışı.derken uzatmalar da bitti. nefesler tutuldu. stad 10. yıl marşıyla inliyordu.uefa kupasında artık penaltı atışları..ergün'ün golü sonrası suker'in atışı kaçırması, kral'ın topu doksana takması.. her şey istediğimiz gibi gidiyordu. ümit'in golü sonrası atışı kullanan vieira topu üst direğe nişanlamıştı.. ve işte o an geldi çattı. popescu'nun attigi zafer penaltısı: levent özçelik: haydi popescuu, haydi olumm, haydi olumm, goooooooollll, kupa biizm, kupa bizim.. ömer üründül: goooolllll, goooll leventcim gooolll..korkunç bir şey**
tribünlerden yükselen türkiye sizinle gurur duyuyor sesleri, bülent kaptanın biz avrupa'nın en büyüğüyüz röportajı..madalya törenimiz..hakan ve bülent'in kupayı öperek kaldırması..o coşku, o heyecan...
bir fenerbahçeli olarak hatırladığım ve o anlara tanıklık ettiğim için kendi adıma sevindiğim maçtır.
daha çocuktuk o zamanlar, futbol tartışmalarında öyle teknik laflarla konuşamazdık karşımızdakiyle. en fazla "olm bizim takım sizi yener ki!" derdik fırat edasıyla. fenerbahçe'yi çok severdim, ama ezeli rekabetin çirkin yüzünü görmediğim, sırf türk takımı diye avrupa'da rakibini desteklemen gerektiğinin öğretildiği bir yaştaydım bu maçın olduğu gün. önemli maç dediler, kupa alacakmış galatasaray. içim de burkulmuyor değil hani, "keşke fener oynasaydı falan" diyorum. neyse maç başladı. "oyunun ilk dakikalarında galatasaray kontrollü" falan diyorlar televizyonda, anlamıyorum. sonra dakikalar ilerliyor. ama içim içimi yiyor hala. hem "yensinler" diyorum hem de "ama o zaman da bizim önümüze geçerler" diye üzülüyorum. çocukluk işte, hala geçmedi o kafam, huyum kurusun.
neyse ilk yarının son dakikası arif kaçırıyor ama öyle böyle değil. ofsayttan az buçuk çakmaya başladığımız yaşlar ama ofsaytı top alındığı anda olur sanıyorum. "arif ofsayt değil mi baba?" diyorum, o ise kaçan golün derdinde. neyse ikinci yarı bu defa hakan şükür'ün topu direkte patlıyor. sonra dakikalar birbirini kovalıyor. gittikçe heyecanlanıyorum, kupa abi sonuçta önemli bir şey yani.
uzatmalara geliniyor, hagi kırmızı kart görüyor. bülent'i omuzu sarılı bir şekilde oynamaya devam ederken görünce "vay be, ben olsam çıkardım herhalde!" diyorum. sonra henry soldan gelen ortaya öyle bir kafa vuruyor ki...
işte tam da o anda...
gözlerimi kapatmışım. bir anda açtım ki gol yok. taffarel çıkarmış, tam da direk dibinden. anlıyorum ki aslında rekabetin fanatikliğiyle kirlenmemiş olan bu çocuk, o gün maçın başından beri galatasaray'ı tutmuş. şimdi yapamadığım, içten içe bu sene de erken elense diye dua ettiğim takımın en büyük başarısına şahitlik ederken kendi kendime itirafta bulunmaktan kaçınmışım çocuk yaşta. sonra penaltılar, "popescu, hadi oğlum!" diye bağıran spiker... güzel maçtı vesselam. türk futbolunda bir ilkti.
sabah arkadaşım geldi yanıma, "bak doğru söyle akşam iyi yendik" dedi. sanki itiraz edicekmişim gibi bir surat ifadesi falan mı gördü acaba yüzümde? "haklısın," dedim, "iyiydiniz."
levent özçelik in ağlamaklı bir ses tonuyla " popescu haydi oğlum haydi oğlum hadi oğlum ve gooolllll kupa bizim kupa bizim " sesi kulağınızda çınlıyorsa ve o sesi her duyduğunuzda siz de ağlamaklı bir ruh haline giriyorsanız tek ihtimali olan insanların hikayesinin bir parçası olmuşsunuz demektir. asaletin yeter galatasaray.
