kim ne derse desin türk futbol tarihinin klüpler bazındaki en büyük maçı ve başarısıdır, nihayetinde bu maçı canlı gözlerle izlemek büyük bir şanstır. televizyondan yahut staddan. belki de böylesi bir maçı izlemek altsoylarımıza bile kısmet olmayacaktır.
staddan izleme fırsatı belki de ömrümün en şanslı olaylarından biriydi. bir fenerbahçeli olarak, hem de koyu fenerbahçeli olarak maça galatasaray forması giyerek gitmem hiç ağırıma gitmemiş, maç boyunca galatasaray lehine yaptığım tezarühatlar bana hiç dokunmamıştır. galatasaray olmuş, fenerbahçe olmuş fark etmez. bu maç bize bunu göstermiştir. herhalde klüp bazındaki tek ve en büyük dayanışma bu maçta olmuştur.
maç öncesi biletlerden birinin kaybolmasıyla beraber evde maça kim gidecek tartışmalarının yaşanması, maç boyu arkada sohbet ettiğim amcanın, raşit çetiner olduğunu maçın 70. dakkikasında fark etmem, türkiyenin gündeminde olan herkesin, uğraşılsa bir araya getirelemeyecek kadar ünlü ismin bir araya toplanması, maç sonunda sarhoş arsenal taraftarlarına formasız bir şekilde çarpıp, ecnebice konuşmamın akabinde ellerinden kurtulmam maça dair hoş detaylardır.
ayrıca maçın öneminin, her 17 mayısta trt 3'de tekrarının yayınlanmasından rahatlıkla anlayabiliriz. bu tekrarlar artık, kurtuluş, cumhuriyet ve sezercik küçük mücahit gibi filmlerin önemli tarihlerde yayınlanması gibi bir adet olmuştur.
öncesinde fatih terim in 'adımızı tarihe yazdık, Allah ın izniyle tam manasıyla kazımaya gidiyoruz' dediği maçtır. türk futbolunun dönüm maçıdır; öyle ki türk futbolcusu avrupa ya açılacak, artık türk takımları ve türk milli takımı bu maçın akabinde avrupa da şampiyonlukları hedefleyecekti. nitekim 2002 dünya kupası nda ki başarı bu maçın meyvesidir. çıta yükseğe çıkmıştır artık.
hakemin hagi'ye haksız yere kırmızı kart gösterdiği maçtır. Bülent korkmaz'ın çıkan omzuyla oynadığı omzu tedavi olurken dışarı çıkmasını söyleyen arsenalli oyuncuya sen bi gel bakayım şöyle dediği maçtır ayrıca.
avrupa futbolunun kulüpler bazında ikinci sınıf seviyedeki bir turnuvanın sekiz yıl önce bugün oynanmış final maçıdır. kırmızı-beyaz(o gün sarı-siyahtı) takım daha iyi oynayıp, daha net gol pozisyonuna girmesine karşın, sarı-kırmızı(o gün beyazdı) olan takım şansının da yardımıyla penaltılarla kazanmıştır.
fenerbahçelilerin hiçbir zaman yaşamadığı bir duygunun yaşandığı gündür. o yüzden anlamazlar. sevinçten ağlanmış gündür. o yüzden hissedemezler. birlik olmanın tavan yaptığı gündür. o yüzden bilemezler. bir alman,* bir italyan, bir ispanyol,* 1 ingiliz takımını yenerek finale gelinmiş gündür. o yüzden bunu görmezden gelip, sanki tek maç oynayıp kazanmış gibi tesadüf deyip geçiştirmeye çalışırlar.
ayrıca bir açıklama yapayım. mucize karşısında aciz olduğumuz şeydir.* bir şey ilk defa oluyorsa ve daha noktaya kimse ulaşamadıysa galatasarayın uefa kupası bir mucizedir. fenerbahçe galatasarayın bu mucizesi karşısında aciz kalmıştır.
galatasaray'in fazlasiyla mucadele ederek ve hakkiyla kazandigi karsilasmadir.
galatasaray bu maca bir alman, bir italyan, bir ispanyol, 1 ingiliz takimini yenip gelmistir. fenerbahceliler bu mac hakkinda konusurken bunu gormezden gelirler.
galatasaraylilarin ise gormezden geldigi o sezon leeds united* ve arsenal disinda oynadigi rakipler icerisinde kendi ligini 9. lugun ustunde bitiren olmamasidir. tabi ayni galatasaraylilar yillar sonra fenerbahce son 2 uefa sampiyonunu eleyince ''ne var oglum sevilla ispanya'nin 6.'' falan gibi muhabbetlere giriseceklerdir. **
altın gol kuralının uygulandığı uzatma bölümünde, atak yönü olarak sağ kanattan ray parlour'un açtığı ortada Thierry Henry'nin müthiş kafa şutunu Claudio Taffarel aynı güzellikte çıkarmıştır. işte bu şut gol olsa arsenal kupaya uzanacak ve kulüp bazında hiçbir türk takımı avrupa kupası kazanmamış olacaktı.
o tarihe kadar türk futbolu, kendi liginde aralarında çekişen ufak bebelerden oluşmuş bir düzen olarak görülürdü pek çoklarınca. öyle ya para onlardaydı. para bir sürü şey için kilitti. gelişmişlik, futbol endüstrisinde tepelerde olmak, iyi futbolcular, lüks stadlar falan hep para ile olacak işlerdi.
türk takımları ise birkaç takımını avrupa'ya yollar ve paso hüsranla karşılaşırdı. tek başarı lig şampiyonluğuydu taraftarların ezberinde, hayal edemezdik ki o günlerde...ta ki hayallerimizi genişletecek bir başarı görene dek.
1996-2000 yılları arasında ligde de fırtına gibi eserdi cim bom. fatih terim'le mükemmel bir uyum yakalamıştı. hakan şükür deyince rakip defans oyuncuları titrerdi. orta saha emre okan hagi triosunun hegamonyası altında idi. şampiyonlar liginden uefa serüvenine düşülünce kimse böyle bir maç olacağını bile düşünmezdi herhalde.
bologna, dortmund, r. mallorca ve leeds united'ın çift maçlı sistem sonucu elenişleri ardından takvim yaprakları gösterdi 17 mayıs 2000'i. avrupa futbolu 2. büyüğünü seçecekti danimarka'da. cine 5'in kontrolünde olan uefa maçları, maç final olunca yasa gereği trt 1'e aktarılmış, milyonlar ekran başına geçmişti artık. daha sonra nefes darlığından, yüksek ateşe, baygınlıktan kalp çarpıntısına kadar bir sürü yan etki yaşandı maç boyunca. çok yükseklerde uçmak idi bunun adı.
arsenal, kaleden forvete kadar yıldızlar topluluğı idi. ingiltere milli takım kalecisi seaman vardı, fransız defans değil çin seddi hattı petit, hollandalıların orta saha açık çocuğu overmars, ileride henry ki piştiği yıllar idi o zamanlar.
ama yenmeye alışmıştı galatasaray, söylesenize neredeyse tamamınız bologna'dan sonra dortmund gelince "tamam buraya kadarmış" demediniz mi? ta ki hagi'nin 90'a taktığı golü görene kadar, kafanızda "yok artıklar", "yoksa" ya dönüşmüştü. bizde ise rüya yaşama seansı vardı, uçuyorduk, maç değildi bu. çok daha fazlası idi sanki.
arka planda devamlı çalan o telefon sesi bile akıllarda kaldı bu maça dair. hagi'nin sinirlerine dayanamayıp kırmızı kart görmesi, henry'nin vurduğu at kafası, taffarel'in topu yiyip kalenin içeri girmesi, arif'in mutlak kaçırdığı pozisyon, overmars'ın kaçırdığı, kaptan bülent'in omuzluk takması derken gözyaşları içinde seyreder olmuştuk, uzatmalar da vardı işin içinde, kalp mi dayanırdı bu dakikalara. maç final maçıydı, rakip futbolun beşiğindendi.
penaltı atışları göz kapalı izlendi resmen. popescu'nun sol köşeye yerden abanışı ve ardından filmin kopuşu. kızılay meydanında sayısız insanın toplanması, tek yürek olmuş türkiye, galatasaray diye inleyen kalabalık.
gecenin sonunda terim'den bir inci kaldı "her zaman maç sonunda 2. sırada açıklama yaparken şimdi ilk biz açıklama yapmak için gazetecilerin karşısına çıkıyoruz, farklı 1 duyguymuş" demesi.
çünkü en büyük olmuştu galatasaray, 2.ye çıkmak maçı kaybedenin yapacağı işti.
popescu'nun o son penaltısı ve akabinde gelen kupa bizim kupa bizim nidaları tekrar izlendiğinde halen aynı etkiyi yapan, gözleri yaşartan, ağlatan maç.
futboldan bir nebze olsun anlayan herkesin, galatasaray' ın normal süresinde en az 3 farklı galip gelebileceğini farkettiği maç. galatasaray hagi' nin kırmızı kart görmesine ve kaptanı çıkık kolla oynamasına karşın inanmaktan vazgeçmemiş ve inancının karşılığını fazlasıyla almıştır. kalbi türkiye için atan herkesin gururunu okşamıştır ' kupa bizim ' nidaları. gerçek türkler sokaklara dökülmüş ve mutluluk gözyaşları dökmüştür. sonuç olarak hem galatasaray hem türk futbol tarihine altın harflerle yazılmıştır.
Üzerinden 8 sene geçmesine rağmen, hatırlandıkça insanın tüylerini diken diken eden maç.Bu maç basit bir futbol maçı değildi.Sanki yıllardır avrupa ya, dünya ya göstermek isteyipde gösteremediklerimizi - ahah ulan alın işte dediğimiz maçtır.maçla ilgili aklımda kalan en bariz görüntü, kolu sargılı bülent ve maç sonrası taksime doğru sevinç içerisinde koşar adım yürüyüşümüz.he ayrıca bu satırların yazarı bi Galatasaraylı değildir.bu maçın anlamı da biraz burada gizli.Bir de deniliyor ya sekiz yıl geçti, dokuz yıl geçti felan.isterse yüz sene geçsin.Bir daha başka bir takımımız o kupayı alsa dahi, hatta cimbom tekrar alsa bile bu kadar tatlı olamaz sanırım.
