Istanbulda Küçük minik bir çocuktum. Depremin ne olduğunu dahi bilmiyordum. Ağzim açik sehpanin üzerinde kayan televizyonu izledim. Sonra bir de karşi binayi gordüm bayrak gibi sallanirken.
bursa da mışıl mışıl uyuyordum. bi baktım arabadayım. bütün sokak dışarıda evlerine bakıyorlar. anne noldu ya dedim deprem oldu yat sen dedi haa tamam dedim yattım. 7 yaşına kadar depremden habersiz olan çocuktan başka bir şey beklenmezdi herhalde.
izmit'teydim o gece. uyuyordum babamın kucağında merdivenlerden inerken uyandım. üzerime patlamış borulardan sular damlıyordu.
sonra amcamlar göçük altında kalmışlar onları çıkarmaya gittik. öyle işte.
uyuyordum, uyandığımda sabah olmuştu hiç bişey hissetmedik sadece kırılan bardaklar ve düşen bi tane avizeydi zararımız çok şükür dedik. beylikdüzündeydik.
o gün sünnetim olacağından mütevelli * sünnet çocuğu nasılsa öyleydim. şaka şaka uyuyordum, hiç sünnetlik bir yanım yoktu. Annem yattığım ranzanın yanındaydı ve elleri üstümdeydi. öylece yarınki sünneti düşünüyormuş. sonra sallantı başladı, ben sandım annem ranzayı sallıyor. Sonra annem üzerime kapandı bana bir şey olmasın diye. Ben ise uyanıklık ile uyku arasında gidip geliyorum. O arada daha da şiddetlendi, annem bir şeyler söylüyordu ama anlayamıyordum. Büyük ihtimal kelime-i şehadet getiriyordu. Babam yatak odasında yatıyordu ve ayak ucunda gardrop vardı. Gardrobun üstünde ise bir sürü yorgan vs. falan vardı. Sallantıya dayanamayan gardroptan önce yorganlar babamın üstüne düşüyor, ardından gardrop düşüyor. O yorganlar olmasaydı büyük ihtimal ya çok büyük sakatlık ile ya da ölümle sonuçlanacakmıştı olay. Babam zor bela çıktı odadan. Dar koridora geldi ama baya dar, olsun olsun en fazla 1 metre genişliği. Orada da içi camla dolu vitrinimiz vardı. Bu sefer daha büyük bir bela sıyırıyor babamı. Odadan çıkmış, tam adımını atacak o anda * vitrin bütün hırçınlığıyla kendini bırakıyor ve babam yine paçayı kurtarıyor. Bense o ara hala annem tarafından korunuyorum. Dışarı çıktığımızda deprem durmuştu. Hayal meyal hatırlarım dışarı çıkışımızı ama Allah göstermesin. Bazen hatırlamamak daha iyidir. Yine de unutulmamalı...
ramazan da degil bu davulu kim caliyor diyerek uyanmistim. O dönem kendime ait odam da yoktu ve ailecek bilincsizligimize hala kizarim, icerisinde bilimum bardak canak bulunan cam vitrinin önunde duruyordum ki uzerime dusecekti neredeyse. Gerci hala akillanmadik ve ayni hatalari yine yapiyoruz ya neyyse.
