kardeşin dışarıda olduğu için gece 02:30ye kadar onu beklemişsindir. geldiğinde kızarsın "bu saate kadar bilardo mu oynanır" diye. o da sana kızar "bana karışma" diye. sonra herkes yatağına gider. uykuya dalarsın ve korkunç bir sarsıntıyla uyanırsın. annenin dua ettiğini duyarsın, yataktan düşmemen için seni tutuyordur. sen kardeşlerinin seslerini duymaya çalışıyorsundur, evde herkes birbirinin iyi olduğunu anlamaya çalışıyordur. ev sağlamdır ama içindekiler parçalanmıştır. korkuyla dışarı çıkarsın karşındaki bina yıkılmıştır, her taraf toz duman, yardım etmek istersin, o koca kolonları kaldırmanın insan işi olmadığını anlarsın. insanların "yardım edin" seslerini duyarsın, birşey yapamazsın. ambulanslar geldiğinde siren sesiyle gitsinler diye dua edersin çünkü ancak kurtarılan beden hayatta ise siren çalar. ama o siren sesini de çok duyamazsın.
tüm bu acılar yaşanırken öğrenirsin ki, o gece kardeşinin bilardo oynadığı bina da yıkılmıştır. şükredersin 1 saat daha kalmadığı için, iyi ki kızmışım dersin. kendin kurtulduğun acıyı yaşayan insanlara bakar ağlarsın.
sonra herşeyi unuttuğun gibi bunu da unutursun. bir sabah kalkarsın tarihi farkeder herşeyi en baştan hatırlar sözlüğe yazmak istersin, ağlarsın...
izmirde bile gece insanları yatagından zıplatmış ve bayaga etkili hissedilmiş deprem...
allah korusun umarız bir daha böle acılar yaşanmaz ve umarız öle saglam olmayan yapıların yapılması engellenir yoksa böle giderse daha çok 17 agustoslar yaşarız...
17 agustos 1999, saat sabah 03:02...hayatımızın 180 derece degısmesıne buyuk katkıda bulunmus olan dogal felaket.. ınsanların bırbırıyle ıyı gecınmesıne, bu hayatın gercekten pamuk ıplıgıne baglı oldugunu bırkez daha mılletce anlamamıza vesıle olmustur..yazarken bıle tuylerımı dıken dıken eden bırdaha olmamasını can ı gonulden dıledıgım hazin olay..
45 saniye'de hayatlarımızın,hayata bakışlarımızın sonsuza dek değiştiği,çok büyük yaralar açmış,kollektif bir acı dalgası yaratmış izleri yeni yeni silinmeye başlanan,ama acısı asla unutulmayacak olan korkunç deprem.
