ne kadar uzak... ne kadar yakın. şimdi bakıyorum da ne çok acı çekilmiş... sabah sabah bir de video izledim. ne tuhaf... karnım ağrıdı.
sevdiğim insanları kaybetme korkusu sarıyor böyle şeyleri her hatırladığımda. onları ne kadar çok sevdiğimi yeniden hatırlıyorum. söylenmemiş tek bir söz içimde yankılanıyor.
seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum...
unutmayın...
yeniden aynı şeyleri yaşamamak, yeniden bir çok insanı kaybetmeden... daha dikkatli, daha özenli...
ülke olarak bu tarz büyük bir afet'e ne kadar hazırlıksız olduğumuzu ve arama kurtarma konusunda ne kadar zayıf kaldığımızı gördüğüm hadisedir.
depremi bizzat kocaeli'de yaşamış biri olarak, o dönem de o dandik yapılara izin veren ve adam gibi denetlemeyen dandik yöneticiler yüzünden bir sürü insan ölmüştür.
ayrıca millete yaşatılan korku ve panik, insanların ölülerin üzerinden ziynet eşyalarını çalmaları, gelen yardımların saçma sapan şekilde gelişi güzel dağıtılması, yardımlar dağıtılırken milletin biribirini ezmesi, tüpraş patlıyacak diye milletin ölülerini bile enkaz altında bırakıp deep impact filmi'ni aratmayacak şekilde dağlara doğru, konvoylar halinde kaçısı (sanki tüpraş patlasa orda bişey olmayacak, bi dünya boru geçiyo o dağlardan ya neyse) hafızam'dan asla çıkmayacak şeylerdi.
allah bir daha yaşatmasın büyük afet'ti. rahmetle anıyorum deprem şehitlerini.
il genel meclisi kararıyla depremde iki bin beş yüz kişinin öldüğü, vatandaşların ölüm ovası adını verdikleri Hacı Mehmet Ovası’na "yoğunluk artışı kararı" ile bölgede inşa edilen binalara 4 kata kadar izin sağlanmış oldu...
istanbulun çılgın projelerden, anlamsız kanallardan, lalelerden çok aklı başında bir deprem politikasına ihtiyacı olduğunu, yoksa yüzbinlerce insanın ölüp bir o kadarının da şehirden çıkamayacağı için öleceğini bize hatırlatmasını umduğum elim olayın yıl dönümü.
16 ağustos da akşam saatlerinde adapazarından arkadaşım gelecekti, ankaraya çıkan askerlik görevi için teslim olmaya. aslında 17 ağustosda teslim olacaktı ben geceden bizde kalmasını, gündüzden de ankarayı gezdirmek istemistim. otobüse binerken arayacak ona göre otogara gidecektim. aradı akşamdan çok geleni gideni olduğunu sabahdan geleceğini söyledi ve gece deprem oldu. sanırım kader böyle bir şey diye düşündüm. kendisine birşey olmadı ama annesini kayıp etti depremde. hala hatırlarken insan tuhaf oluyor.
bende derin iz bırakan, hayatımın akışının başka yöne sapmasına neden olan olaydır. Çok şükür ailemden birini kaybetmedim ama hayallerimi malozların altında bıraktım o gün.
felaketin bugun 12 yılı ama geriye dönüp bakıldıgında ya yine tekraranırsa diye hiç bir önlemin alınmaması suçluların cezalarını çekmemiş olması en az yaşanan kayıplar kadar can acıtıyor.
kimse hikaye anlatmasın. unutmadık unutmayacaz. neyi unutmadın amına koyim? ne yaptın depremle alakalı o günden sonra. binlerce kişi öldü. bir kişiyi attın içeriye. suçlu olmasına suçluda sanki veli göçer salladı yeri. belediyelerin, ona izin verenlerin hiç suçu yoktu. neyi unutmadın. şunun şurasında daha yakın zamanda kütahya simav'da deprem oldu. hala çadırda kalıyorlar. yüzlerce kişi tek tuvalet kullanıyorlar. neyi unutmadın? neyi unutmadık...
herşeyi olduğu gibi bunu da unuttuk. sadece boş konuşma üstadı olan türk milleti olarak bunu da unuttuk. başımıza gelmediği için unutmaya da devam edicez. çünkü ölenlerin arkasından mum yakmak herşeyi hallediyor...
12 yıl önce bu gece . yer yerinden oynadı,çığlıklar , yıkılan binalar, verilen canlar. hala dün gibi aklımda.arada hayattan sıkıldığımda tekrar aklıma getiriyorum. Bir kez daha şükrediyorum...peki ya onların suçu neydi ?
evet bugün 12.yılı .hiçbir zaman unutmadık ve asla unutmayacağız. ölenlere tekrardan allah rahmet eylesin.
elli binlerdeki ölü sayısının bir gün aniden yirmi binlere düşüverdiği enteresan deprem zaiyatının sahibi depremdir.
ölünün ardından konuşmak gibi olmasın, ecevit amcanın toprağına ağır gelmesin...
üzerinden 12 yıl geçmesine rağmen daha dün gibi hatırlanan; ömrün en uzun, ömrün en kısa, ömrün en can alıcı gecelerinden biri..45 saniye boyunca yıkıldı marmara, istanbul..o lanet olası gecede yitirilen dostlar, anılar..hangisi unutulur..allah düşmana bile vermesin..
şu ana kadarki hayatımın tam ortasında meydana gelmiş lanet olay.
kesinlikle doğal bir deprem değildir, deprem saatinde uyanık ve saniye saniye her şeyi yaşamış biri olarak bunu söylüyorum. bu deprem korkunç bir deneydir. ikiz kuleler nasıl uçak çarpması ile çökmedi ise marmara'da doğal bir olay yüzünden yerle bir olmadı.
fantastik bir gürültü ile onbeş saniye öncesinden kulağımıza çalınmış, ardından hınç çıkarırcasına sallamış, karamürsel'de denize onbeş metre mesafedeki giriş katı evimden çıkar çıkmaz, zifiri karanlığı hemen karşı kıyımızdaki tüpraş'ın patlamalarıyla aydınlatmış, takip eden günlerde ölü kokusu ve kaosu bendeniz ondört yaşındaki çocukla tanıştırmıştır.
klasiktir bunlar ama, depremden bir ay öncesinde kendimi çok garip hissetmeye başlamıştım. "bir şey olacak" deyip duruyordum kendi kendime. temkinli davranıyordum o bebe zihnimle. deprem sonrası sıcak kaos anında ise müthiş sakindim; elli küsür yaşındaki teyzelere, adamlara "sakin ol, çocuklarına ve insanlara örnek ol, sen böyle olursan onlar ne yapar?" diyebilecek kadar.
iki metre ötedeki direk dibine tek başına işemeye korkan mı dersin, her artçıda çığlıklar atan mı dersin, takım kıyafetini giyip, kafasına kepini geçirip dışarı çıkan mı dersin, her türlüsü vardı hani o gece.
yaşadığım korkunun dışında -ve tabii hemen sonrasında farkettiğim üzere- hayatımda yaşadığım en gerçek ve en gerçek üstü şeydi. hayat dolu hissettim kendimi. sonrasında ne kadar çürümüş bir psikolojiye girmeye başlasam, defalarca çıkıp tekrar girsem ve yine çıksam da (ki bunları yaş ilerledikçe anlıyor insan, öyle pat diye "ay benim psikolojim bozulmuş cevdet" kafasına giremezsin), ölümle burun buruna gelmek ve sağ çıkmak müthiş bir his, bunu inkar edemem.
"surrealism had a great effect on me because then i realised that the imagery in my mind wasn't insanity. surrealism to me is reality." - john lennon.
