8 yasimdayken buyuk bir gumburtuyle cati katindaki bacanin en asagi 80/90 kiloluk kapaginin yandaki binamiza dusmesiyle uyandim. Anneme ve babama kosmustum, yeni moda olan celik kapimiz acilmiyordu sikistigi icin.
Buyukbabama sesleniyorduk ve tekrar bir ses ve annem dedi ki merdivenler kopuyor cikamayacagiz. Sonra sarsinti durmaya basladi ve kapi acildi. velhasil yazlikci olmamizdan kaynakli geceyi apartmanin onundeki karavanimizda gecirmistik.
Buyukbabam zabita muduru oldugu icin tum gece avcilar bolgesindeydi. Ertesi gun geldiginde uniformalari kan icindeydi. Her yer kagit gibi demisti, en kotusu cinarciktaki akrabalarimizdan haber alamiyorduk.
Sonra gunler gecti cinarciga dogru yola ciktik. O guzelim sahil kasabasi yerle bir, havada agir bir koku. Tum kentte olum kokusu vardi.
Cok buyuk bir aci, cok buyuk bir kayip.
Hala o gun geldiginde cok kotu olurum, o gun yitip gidenlerin anisina grup yorumdan “sesimi duyan var mi” isimli sarkiyi dinlerim.
Hicbir sekilde aciklamasi olmayan bir kayip. Tek kelimeyle kirildik. Unutulmadi, unutulamaz...
Bir daha ugramasin hicbir zaman karanliklar uzerimize.
Kıyamet bu olsa gerek dedirtendir.
Binlerce ölü, binlerce kayıp insan, yaralıları saymıyorum bile...
insanın, doğa karşısında ne denli aciz ve çaresiz olduğunu gördük o gece...
O lanetli gece...
5 yaşındayken izmir’de balkonda annemin kucağında uyukluyordum. Teyzemler almanyadan gelmiş anneannemlerle cümbür cemaat gece oturması sırasında hepsi bi anda irkilmişti deprem diye.
Ben o yaşta izmirde hissettiğim sarsıntıyı bile hatırlıyosam birebir yaşayanların psikolojisi ne geç düzelmiştir.
Bu dünyada aslında hicbirseye sahip olmadığımızı bize gösteren geceydi. Ne malımız ne canımız ne evladımız, ailemiz. 45 saniyede tozlar arasına karıştı, kara toprağa gömüldü.
Herseyi unutmaya programlı beynimiz asla ders almıyor, insan böyle acılar yaşasada yine hic ölmeyecek gibi yarınlara çalışıyor. Yaşadığımız şu anın, bize deger veren insanların, sevdiklerimizin kıymetini hic bilmiyoruz. Onları sevmeyi hep yarına erteliyoruz, yarın ararım yarın giderim. 99 depremi bize ertelemenin sonucunu topluca göstermisti, hic ummadığımız sekilde.
