--spoiler--
gömülmesek de toprağa birlikte
acıya gömüldük hep birlikte
gülcan bebe, ayşe teyze, mehmet amca, fatma abla
içeride kaldı anam, içeride kaldı babam
bir tane de değil ki hangi birine yanam
ben buradayım sesimi duyan var mı?
--spoiler--
dünyanın en güzel yürekli iki insanını, iki arkadaşımı daha üniversitelerinin ilk yıllarında hayattan koparan felaket. ülkemizin başına gelen en büyük facialardan biri.
takip eden yıl, kocaeli halkının önemli bir kısmına ciddi psikolojik sorunlar ve korkular bırakmış olan deprem.
türkiyenin büyük ders çıkarması gereken ve yaşadığı en büyük doğal afettir. ancak onca yıl geçmesine rağmen hala kimse aklını başına toplayamamış ve ders alamamıştır. depremin bir kader olmadığı, önlemlerin alınması gerektiği bilinmektedir, ama ne yapılmıştır ki; koca bir hiç!
üzerinden yıllar geçince gerçek yıkımları yaşamış insanlar için hala etkisini kaybetmemiş, sadece bilenler için belki de unutulacak bir gündür.
yarına uyanamayıp yıkıntılar arasında kalan onbinlerce bedenin unutulmaması gereken gün.
bu gece 03.02'de 8.yılını dolduracak olan yıkım anı.
zamanın en acı 47 saniyesini çatırdayan duvarlar arasında geçiren insanların hatrına unutulmaması gereken dogal kıyım.
gerçi o kadar meşgulüz ki belden aşağı muhabbetlerle hatırlayanlar kime diyor, sesimi duyan var mı?
kimi sevinçle kimi umutla kimi büyük bir duyguyla kimi üzgün kimi kırgın ve dargın kimi ise annesinin veya babasının kalbini kırmıştı.bazıları pişmandı sabah uyandıklarında ilk yapacakları iş kırdıkları üzdükleri kişilerin gönlünü almaktı, sabah uyandıklarında yapacakları ilk iş sevdiginin yanına gitmekti umutla yatmıştı o umudunun peşinden koşacaktı ama olmadı işte hiç biri olmadı ne umutlarına kavuştular kimi ise kırdıkları insanın gönlünü aldılar hiç biri olmadı işte kader izin vermedi onların isteklerini yapmalarına sabaha karşı bütün duygular alt üst oldu onbinlerce insan öldü 17 agustos sabahı.
Hatırlıyor musun yarın tam 2741 gün olacak, hani 17.Ağustos.1999 da o betonların altında ezilerek can verdiğimiz günden bu yana, yani hukuksal terimle açılan davaların zaman aşımına uğrayacağı gün olan 17.Şubat.2007 den tam 7,5 sene önce. Yani tam benim doğum günüm.
O günden beri seni izliyorum baba, ama senin yanlışlarını görünce bu gün sana mektup yazmaya karar verdim. Sakın bana küçüksün deme, burada çok daha çabuk olgunlaşıyor ve büyüyor insan.
Şu an 7+7 yaşındayım baba.
Tam 2677 gün önce açtığın davalarla, yaşadığın ülkede yani Türkiye de hukuk mücadelesi vermeye, sesini duyurmaya, suçluları cezalandırmaya çalışıyorsun. Az çok bir şeyler yaptığını sanıyorsun ama kendini yıpratmaktan başka hiçbir şey yapmıyorsun inan.
Düşünüyorum da sen biraz farklı ve safsın babacığım,
Çünkü, yaşadığın ülkede demokrasi ve hukuk olduğunu sanıyorsun,
Çünkü, yaşadığın ülkede siyasetin ticaret olarak yapıldığını anlamıyorsun,
Çünkü, yaşadığın ülkede hiçbir felakette bir şey değişmediğini görmüyorsun,
Çünkü, yaşadığın ülkede olan hukukunda özgürce yürütülebildiğini düşünüyorsun,
Çünkü, yaşadığın ülkede duyarlı insan sayısının nüfusa oranının %10 olduğunu bilmiyorsun,
Sen böyle düşündükçe ne yapabilirsin ki baba?
Unutma ki senin ülkende para ve rüşvet için her şeyi yapacak insanlar var,
Unutma ki senin ülkende partisini gelecek kaza göre seçenler var,
Unutma ki senin ülkende ailesinin altında kaldığı evleri sıvayıp kiraya verenler var,
Unutma ki senin ülkende kalemini patronunun şerefi (!) için kullanan gazeteciler var,
Şu anki mekânımızda zaten bizi kurtlar yiyor babacığım,
Bedenimizi topraktakiler, ruhumuzu aranızdakiler,
Yapma baba 7 'n bitirdin bizi, hepimizi.
Senin devletin her zaman haklı, bunu aklından çıkarma ve ona uy.
Uymazsan burada bizlere de karşı gelmiş olursun.
Çünkü bizlerde burada onlar gibi yeni depremler için tüm önlemleri alıyoruz.
Yani cennette yer ayırdık yeni geleceklere, ama yalnızca hak edenlere.
Doğum günüm kutlu olsun, ama yalnızca zaman aşımı hediyesini bana verenlere.
bir çok çocuğun anne-babasız kaldığı , bir çok anne-babanın da çocuklarını kaybettiği bir depremdir. yazık olmadı mı o kadar insana? kardeşleri gözlerinde ölen ablaların abilerin psikolojilerine , ölen o kadar insana yazık olmadı mı? kader olduğu kadar umursamazlıktı da nedeni bu ölümlerin. tüm ölenlere Allah rahmet eylesin yakınlarına da başsağlığı versin.
devletin yönetim kadrosu açısından, çok fazla ders alınmamış depremdir. hala o depremden kalan kalıntı binaların yıkılmaması, mahkemelerinin hala sürmesi birkaç örnektir. seçimi etkileyecek yasaların jet hızıyla geçtiği halde , neden bu konuyla ilgili sorunların hala yavaş gittiği merak ediliyor.
heyy sana diyorum sana,
ewet o kurumda çalışıyosun ,
ne bakıyosun!
bak bak görüyomusun binadaki çatlağı ,
aha kıpırdıyo bina,
çekill
kaf
a
na
düş
tüüüü.
türkiye'de olan her depremde aklımıza gelen; fakat olası marmara depremi için hiçbir çalışmada bulunmayıp sadece 'allah bir daha göstermesin', 'allah bizi korusun' demekle yetindiğimiz çok büyük bir doğal afettir.
binlerce insanımızın ölümüne sebep olan müteahhit bozmalarına açılan davaların ise zaman aşımına uğraması sebebiyle bu katiller ellerini kollarını sallayıp, yeni cinayetler için kollarını sıvayacaklardır. olan yine hayatlarını kaybedenler ve ailelerine olacaktır.
(bkz: adalet mülkün temelidir.)
buraya kadarmış dediğim gecedir. arkadaşlarla sohbet ederken sallanmaya başlamıştık, başta geçer dedim ama hafiflemiyor artıyordu, sadece şehadet getiriyordum, arkadaşımın evinde olduğumdan aklım annem ve babamdaydı, ne yalan söyliyeyim onlara ilişkin umutlarım da her saniye azalıyordu. işte tam o sıralarda buraya kadarmış, dünyadaki nasibimiz buymuş dedim. deprem durmuştu ama ben inanamıyordum, telefonu o kadar hızlı çevirmiştimki hatlar kilitlenmeden annem ve babama ulaşabilmiştim, onlarında sağlıklı olduklarını duyduğumda içim rahatlamıştı.Demekki daha yiyecek ekmeğimiz içecek suyumuz varmış dedim. arabaya binip merter kocamustafapaşa arasında bir yolculuk yaptıktan sonra hiç yıkık bina göremedik, kendi kendime inşallah merkez burasıdır dedim, ama maalesef değilmiş. Binlerce insanımız kaybettik o gece...Allah hepsine rahmet eylesin. ve bir daha böyle bir afetle imtihan etmesin bizleri.
tesadüf ki o gece babamla beraber yatmışım. yer gök sanki yer değiştiriyordu sanki ama baban yanında olduğu zaman hiç korkmuyosun. ilk defa yaşayanların ne olduğunu anlamadığı bir duygudur bu. sanki boşluktasın. boş boş bakıyosun etrafına. deprem biter ve elektrikler kesilir. işte o an korkmaya başlıyosun. karanlıkta kaldığın an. dışarı çıkar herkes. herkes yarı çıplak. ama o gece cadde de kız dikizleyen bizler o an da o kadar aciziz ki hiçbirşey düşünemiyoruz. sabah olmaya başlamıştı artık. kimseden nefes alma sesi dahi çıkmıyordu. artık açlık, susuzluk, hiçbir ihtiyaç veya duygu hissetmiyosunuz. 2 hafta banka yatarsınız. ama sadece yatarsınız. rüzgar esse deprem oluyo sanırsınız. 2 hafta geçer ama hala evinize girmeye korkarsınız. hele o televizyoların reklam vermeden gölcüğü göstermesi ilginç gelir insana. sanki insanlar üzerinde psikolojik baskı yapmaya çalışıyolardı. aradan aylar geçti uyuyamıyosunuz. 1 yıl geçti uyuyamıyosunuz. 2 yıl geçti uyuyamıyosunuz. bunlar sadece kadıköy de olan bizlerin yaşadıklarıydı. bir de gölcük de olanların hikayesi var. işte bunun adı da 03:02 17 ağustos 1999 marmara depremidir.
