gece 3 suları, yatak altından bir yumruk sanki havaya fırlatır herkesi;
- ey uyuyan nesil, ey cahil insan göremediklerini gör, duyamadıklarını duy,
yaşadıklarını yaşama, yaşayamadıklarını yaşa artık. bak! eşya,
mal mülk diye yanıp tutuştukların nasıl da heba oldu bir çırpıda. neymiş gerçek, neymiş ziyan. gerçek dönüş kimeymiş. bunların sahibi kim diye düşün...
zenginlik, fakirlik, sağlık gibi musibetlerin de rahmandan olduğunu ve bir gün kapını çalacağını unutma! dünya ve yeryüzü seninmiş gibi böbürlenerek yürüme. veren aynı zamanda alır da unutma!
tüm binalar bir beşik gibi sürekli sallanırken gökyüzüne yükselen çığlıklarla karışık dualar ettiğini, her yeri bir korku ve dehşet kapladığını sanki kıyamet günü gelmişcesine nasılda yalvardığını, rabbim bir şans daha ver diye içinden binlerce kez dua ettiğini unutma!
korkularla dolu ıpıssız, çaresiz fakat bir o kadar kalabalık geçirdiğin ve gerçekten de kimsenin kimseye bir faydası dokunmayan o gün ne kadar aciz kaldın. o teknolojiye, o bolluğa rağmen her şeylerin bir koca yalan olduğunu yine hatırla
ve rahmetle anılan acılarımızın bizi şu an da ne kadar da uzağında olduğumuzu bir kez daha hatırlatmadan farkettirmemizi sağlayacak olan kendimize sor.
yine ene lerimizin esiri, yine kendi ayıp ve kusurlarımızın değil karşımızdakilerin ayıplarını araştırır olduk.
yıllar geçmesine rağmen yine anıyoruz acılarımızı tazeleyip de. fakat 17 ağustos u anmak içi boş bir şekilde olmasın diyebildiğim.
dua ile...
gecesinde yattığımız şehrin sabahında enkazına uyandık.
fakat yıllar sonra boşu boşuna abarttığımız bişey oldu
evet boşu boşuna kaybettik analarımızı,kardeşlerimizi,arkadaşlarımızı
Allah sana da yaşatmasın kardeşim kimseye yaşatmasın.
ibret olsun diye sık sık gündeme getirilmesi gereken doğa olayı. insanların insan hayatını umursamazlıkları yüzünden öldüren, yıkan doğa olayı.
gündeme getirilsin ki unutulmasın. nice ocaklar söndü. çocuklar öksüz yetim kaldı. analar babalar evladını kaybetti. akrabalar, arkadaşlar yitirildi. o acılar insanların yüreklerini yakıyor hala.
neden büyük acılar bu kadar tazedir. ve içini açıtır. ağır ağır yürüdüğün sokak. son sigaranı içtiğin cam. diktiğin ağaçlar ve burası benim diyebileceğin bir yerin yoktur artık.
ahh insan ne kadar benlik sahibi. bu et bu kemik bu hayat bizim mi.
sevdiklerimi benden alıp götüren deprem. birer birer, ellerimden kaya kaya...
daha ilk gün gibi hatırlarım, gecenin zifiri karanlığında yüzüme çarpan el fenerinin ışığıyla göz bebeklerimin büyümesini...
hatta babam o akşam belki de o maçı izlemese hepimiz ölecektik...
tuhaf belki ama bir maç bizim hayatımızı kurtardı...
çocukluk ya, simsiyah gökyüzüne bakmaya çalışmak için kafamı kaldırdığımda kendimi bir boşlukta sıkışmış olarak hissetmiştim...
o kadar insanın anlamsız şekilde bağırması, telaşlı koşuşlarındaki belirgin nefes alış-verişleri insanın suratına büyüdükçe tokat gibi çarpıyormuş meğer...
evet itiraf ediyorum, o depremde göcük altında çişim geldiğinde babamın tepkisi "yap kızım" olmuştu.
peki soruyorum hayat sana, her şey bu 2 kelimeyi ağzımıza alacak kadar basit mi?
yer sallandı yürekleri titretti.yürekler yandı.binlerce tonluk moloz yığınları ufacık bedenlerin üzerine bir gazete parçası gibi serildi.
yakın bir zamanda 11. yılını geride bırakacağız.zaman ne de çabuk geçiyor.ama acılar yüreklerde hala tazeleğini koruyor.
bugün 11. yıl dönümü ve bence o anı tam da orada yaşayanların acıları hala taze. bence 17 ağustos '99 u unutmamak gerekiyor. o günkü dramı ve sonrasındaki göz yaşını. belki de en önemlisi o gece oradakilerin yalnızlığını ve ne kadar kötüdür ki acizliklerini hep hatırlamak gerek.
ayrıca son olarak orada birileri zamanında çok büyük hata yapmıştı ve ne yazık ki o insanların çoğu o hatalar yüzünden öldüler ve yine ne yazıktır ki bence o insanlar hala aynı hatayı yapıyor. **
