baya baya ufak olduğum zamandır...hatırlıyorum ev sallandığında ya annem ya babam kafamın üstüne yastık mı ne tutuyorlardı...ne gündü allah bir daha göstermesin kimseye...
Depremi küçük deolsa hatırlayanlardanim. Dogma büyüme Sakaryaliyim sakarya da yaşadık depremi.
O gece den hatırladığım bir kaç şey var
Dayımla benim üzerime4 köşeli kolonlar yıkıldı yani etrafımız üstümüz her yerimiz kapalı zifiri karanlık, sadece dayımın -Dur oğlum dayan oğlum ben burdayım, deden cikaricak şimdi bizi dur canım oğlum dediğini hatırlıyorum, gözlerimize sürekli tozlar düşüyodu, dayıma sarılıp bekliyodum,
Daha sonra duvarı kirdiklarini hatırlıyorum vebizi ordan çıkarmaya çalışıyolardi, ilk beni almaya calistilar, daha sonra dayımı aldılar.
Depremde amcalarım, yengelerim, kuzenlerim yigenlerim hepsini kaybettim. Zaten babamı da 5 aylıkken kaybetmisim ya neyse.
Daha sonra bir çadırımiz vardı 6 kişi orda kalırdık teyzemler dedem dayım, fareler cirit atardı etrafta üzerimizden geçtikleri olurdu. Bahçe de ateş yakıp patates kozlemistik.
Hatırladıklarim bunlar fakat eksiklerini çektiklerim çok, Allah' tan gelene amenna, Allah bir daha böyle acılar yaşatmasın.
bu sene o dayım ve dedemi de kaybettim.
insan alışır mı ki kaybetmelere?
5 yaşında olmama rağmen neredeyse tamamen hatırladığımdır.
normalde beşiktaş'ta oturuyorduk o zamanlar ama iki haftada bir barkıköy'de ki evde kalmaya gidiyorduk. tam da o güne denk gelmişti, babam da normalde bizle kalmıyordu ama yine tam o gün kalacağı tutmuştu.
zangır zangır sallanırken annemin sarıldığını hatırlıyorum, ben anlamaz, uykulu gözlerle bakınıyodum etrafa mal mal. sonra babam girmişti bizim odaya "hazırlanın gidiyoruz" diye. 1 dk'da giyinip aynen beşiktaş'a yani asıl eve. o gece dayımlar teyzemler ve daha nice akraba ile beraber dışarıda dünya barış parkında kalmıştık. hiç unutmuyorum dayımın bir tipo'su vardı o zamanlar ben orada uyumuştum. yaklaşık 3 saat sonra falan annem eve girmek için cesaretini toplamış evden yastık yorgan toplayıp gelmişti, "bende geleyim" dedim ben ama tabi ki izin verilmedi. çok şükür ki çok büyük bir zarara uğramadan atlatmıştık depremi,o günün en büyük şansı normalde ayrı yaşadığımız babamın bizim evde kalmasıydı.
tabi 5 yaşındaki akılla anlamıyor insan durumun ciddiyetini. daha büyüdükten sonra koyuyor adama,sonra insanların neler çektiğini, ne acılar yaşadığını.
her gün en az 1 kere "deprem mi oluyo?!" travmasını yaşamama sebep kara gün. en ufak bi sarsıntı, anlam veremediğim uğultuda yaşadığım felç durumu. allah bir daha göstermesin. birilerinin cebine girecek üç kuruş için insanlar kumdan evlerinin altında kalmasın. 17 ağustos dün gibi geliyor, inşallah hiç unutulmasın da deprem için her an hazır ve tedbirli olunsun.
dünya geneline göre çok yüksek olmadığı halde türkiyedeki gerzek yapılaşma yüzünden türk milletinde çok derin yaralar bırakmış, tarihi afet.
Doğal olmadığını, amerikanın haarp projesi kapsamında gerçekleştirildiğine dair ciddi iddialar dolaşıyor internette. Sadece bu değil akabinde olan 12 kasım depremi, japonyada olan tsunami ve birçok deprem ve deprem kaynaklı afetleri bu projeye bağlıyorlar. Internette bi araştırırsanız fena etmezsiniz.
Neyse, türk milletinin başı sağolsun. Rabbim hayatını kaybedenlere rahmet eylesin. Arkalarında bıraktıklarının acılarını hafifletsin. Bir daha böyle afetler yaşatmasın başta bu millete ve tüm dünyaya. Ve akıllanmak nasib eylesin bu millete. Zira deprem hattının kralının üzerinde oturup halen deprem olmayacakmış gibi yapılaşıyoruz. Sadece ev bağlamında değil, yolu, köprüsü, viyadüğü her konuda halen akıllanmadığımızı ispatlama derdindeyiz sanki.
gelişmemişliğin, insan hayatını önemsemediğimiz gerçeğinin, acizliğin yüzümüze bir osmanlı tokadı gibi indiği sıradışı afet. tüm iletişim ağı felç olmuş, binalar kağıt gibi dümdüz olmuş, cesetler toplu mezarlara gömülmüş, enkaz altındaki cesetler yüzünden salgın hastalık tehlikesi baş göstermiş, kısacası 3. dünya ülkesine dönmüştü türkiye bir gecede.
bugün olsa farklı mı olur peki? "allah bir daha böyle bir afet göstermesin" demekle engelleyemeyeceğimizi ne zaman öğreneceğiz? ben söyleyeyim mi? hiçbir zaman...
... ta ki o zamana dek deprem nedir bilmeyen benim de dahil olduğum jenerasyona bu gerçeği oldukça sağlam yaşatarak anlatan ve öğreten, yüzlerce canın yitip gitmesine neden olan deprem.
keşke olmasaydı, keşke yüzlerce masum insanın hayatı bitmeseydi diye iç geçirmekten başka bir şey gelmiyor elimizden. ama bir yerden de bunun doğal bir afet olduğunu unutmamamız, tekrar olmasının da kaçılnılmaz bir gerçek olduğunu bilerek hatalarımızdan ders çıkartmamız gerekiyor. çıkartıyor muyuz işte o kısmı biraz şüpheli... devlet babamız kentsel dönüşüm adı altında sözde vatandaşını düşünerek binaları yeniliyor! yersen...
üzerinden tam olarak 15 sene geçmiş ve şöyle bir geriye dönüp baktığımda hala ortada hiç bir şeyin olmadığını görüyorum. arkadaşlar üzülerek söylüyorum ama malesef avrupa'da insanlar tesadüfen ölürken biz türkiye'de tesadüfen yaşıyoruz...
küçücük çocuk zihinlerimize etraftaki ölü kokusunu kazımış deprem. ne çok ölmüştük o gece ve tutunmuştuk mucizelere. sokakta kalınan gecelerde arkadaşlarımla bir tane yıldıza odaklanıp sabahlara kadar seyrettiğimizi çok net hatırlıyorum. muhtemelen umudu o yıldızda arıyorduk.
Geçeceksin o unutmadık, unutturmayacağız ayaklarını.. Bu acıyı sadece o 45 saniyeyi yaşayanlar ve o sürede evini, ailesini, kapıdaki köpeğini, evindeki kedisini, küs kaldığı arkadaşını, ertesi gün sarılmak istediği sevdiğini, akrabasını kaybedenler ve bir de o korkuyu yaşayanlar unutmadı.. Bir daha böyle bir acı yaşanmaması dileğiyle diyorum ama bu ihmallerle daha da kötüleri yaşanacak biliyorum.. Yakınlarını kaybedenlere yeniden sabır diliyorum, hayatını kaybedenleri de Allah rahmet eylesin.
Çocukluguma daır kalanlar : bir gece sallantıyla uyandık , kapı sıkışmıştı, dışarı zor atmıştık canımızı , duvarlar kendılerınden geçmişti.. Komsumuzun kızı evden çıkamamıştı, bağırıyordu.. Korku , ölüm korkusu.. Sabahında ölen sayısı, kurtulamayanlar, yıtıp gıden aıleler, hayaller , umutlar.. 15 sene gecti ama o gecenın etkılerı hiç bitmedi...
Ülke ekonomisinin yerle bir olmasına ve 2001 krizinden sonra insanlarımızın akepeye sarılmasına, nihayetinde 15 yıl içinde ülkenin bölünme noktasına gelmesine vesile olan felakettir.
O gece türk milleti binlerce vatandaşının yanı sıra geleceğini de kaybetti malesef.
