hükümetin ''milli birlik ve kardeşlik prfojesi'' adı altındaki ihanet sürecini yürütmesi ve tabi ki de suriye politikasının bileşkenin oluşan hain saldırılardan sadece biri. allah, namertçe şehit edilen kardeşlerimize rahmet, ailelerine sabır versin.
ha bir de terörist köpeklere destek olduğu halde bilmem nereye oyuncak götürmeye giderken ölenlere! duyduğunuz acıyı öfkeyi, kirli edebiyatı bu gibi olaylarda pek göremiyoruz kimi çevrelerden. inanın utanmadan seviniyorlardır bile. mesela selahattin demirtaş ve onun klonları falan.
Gün gelecek akpye oy verenlerin evlerine bombalar ve ölümler yağacak. işte o gün, her koşulda her insan eşittir diyen ben, bir sigara yakıp ölümlerini izleyeceğim. Şu andan itibaren akplilere ve onların en ufak politikasını övenlere yağmurlu havada su vermem. Daha kaç ölüm gerekecek? Yazıktır.
Akp sine de hdp sine de hepsi aynı tuvalette farklı bok.
Sosyal medya da ve burda cesetlerin fotoğrafını çekip paylaşan ahlak yoksunları orada ki insanlardan birinin sizin yakınınız (babanız anneniz kardeşiniz..) olduğunu düşünün sadece bunu yapın!
50 den fazla ölü çıkacak büyük ihtimalle gerçekten ağlamamak içten değil..
insanların canı sıkılıyo ve başka insanları patlatıyo ya o insan ne şartlarda geldi bu yaşa o öldürdüğün otobüs şoförü sabah akşam insanların ağız kokusunu çekerek para kazanıyo ailesini geçindiriyo çocukları var belki.. Ne için peki sen patlatasın güç gösterisi yapasın diye mi??
An be an yaşadığım patlamadır. Bilen bilir karanfilde gobitte diye bi mekan var en yakın arkadaşımla yemek aldık oturduk derken önce ses sonra alevler cam parçaları demir parçalar arka mutfağa koştuk onlarca insan arka taraflara sığındık. Aşırı panik ve korku vardı genel olarak herkeste. Allah kimseye yaşatmasın. Tvde görüp nolacak bu ülkeye demeye benzemiyormuş.
öylesine muhtelif entriler okudum,
bir gurup akabeyi lanetlemiş
bir başka gurupda akabeyi lanetleyenleri lanetlemiş
ama kimse bu memleketin bütçesinden aslan payını alan
güvenlik güçleri neredeymiş ? bunlar nasıl bu ülkenin başkentinde
reşonun kahvesine pişpirik atmaya gider gibi rahaaaat rahat dolaşabiliyorlarmış dememiş,
ölen kişi sayısının yine bölük börşük açıklandığı patlama. ilk açıklamada 25 ölü 75 yaralı vardı. Şuan 34 ölü 125 yaralı var. *
Bu elli dokuz kişinin üstüne çığ mı düşmüş, patlama olduğunu duyduktan sonra evinin balkonundan mı atlamış ne olmuş yani.
eninde sonunda söyleyeceksiniz bu debelenme yalanlar niye lan niye?
Önceden bilinen bir saldırıdır. Ama maalesef kimsenin sikinde olmadı. http://turkey.usembassy.gov/sm-031116.html
Bu ülkenin insanı ölmeye alışkın ya. Allah rahmet eylesin dersin teröre lanet edersin olur biter.
Nede olsa hakim zihniyetin anlayışı insana değer vermez, ulvi (!) değerleri vardır. Onlarca ölen insanla birlikte binlerce insanın da hayatı etkilenir, hayaller yıkılır ; arkada analar, eşler, çocuklar kalır. Ama ölümü kutsallaştırırsın sineye çekilir.
Bu kafa değişmedikçe hiçbir şey düzelmez. Devlet kendine karşı sorumluluğunu yerine getirmeyen vatandaşı sikmesini biliyorsa işini de yapacak. Ülkenin düşmanı çokmuş. Her ülkenin düşmanları var. Düşmanlara karşı ağrı dağı gibi değil de konya ovası gibiysen o senin suçundur.
çok farklı önlemler alınmalı. kınama dışında bişey yapmalı.
amerikan istihbaratından ders alınmalı.. mit baştan aşağı kendini yenilemeli. haberi vardı demeyin haberi oldugunu kabul etsek bile bu geçerli sebep değil sen bu patlamayı engelleyeceksin.
bunu ben anam babam bakkal manav bilmez sen bileceksin. yapamıyorsan çekileceksin yapanlar elbet çıkacaktır.
suriye duvarı çalışmalarını hızlandıracaksın, kuzey ırak sınırına da mayınlı arazi döşeyeceksin. uygulamaları sertleştirip, terör suçlularını ve gözaltılarını vatandaşlıktan çıkaracaksın. iç terörü iliklerine kadar kurutacaksın.
ulan patlamanın sesi 8 km öteden evimde otururken bana kadar duyulmuştur. patlamanın olduğu yerde en kötü ihtimalle gün fark etmek sizin otobüsün çalıştığı her saatte en az 100-150 insan bulunur dikmen balgat çankaya otobüslerinin kızılay durağı burası pazar günü bu saatte oradaki insan sayısını düşünmek istemiyorum ama bir felaket ile karşı karşıyayız, valilik ağzını 27 den açtı an itibari ile 34 ölüden bahsediliyor 100 ü bulur sabaha. ülkesinin başkentini koruyamayan mit, emniyet vs müsteşarları iç işleri bakanı hatta hükümetin tümü çaycısına kadar ve hatta cumhur başkanı onurlu davranıp istifa etmeli.
insan değil bunu yaptıranlar, evet bunu biliyoruz. Bir sonraki igrenç saldırıya kadar güncel acımız, evet bu da acı gerçek. Ağladık, resimleri gördüğümüzde içimizden fena cümleler geçti yaptıranlara, evet.
Peki malum bazı şahıslar üzüldük biz de li cümle kurduktan sonra yandaşları bu teröristin de kim olduğu belli olduktan sonra gidecek mi taziye adı altında yakınlarına? Sonra mecliste başlayacak mı tartışma hadi kiminki kaldırılsın diye?
Sonuç? Başka bir tarih gelecek ve patlama olacak tekrar.
Sonra yine... Entry yi baştan oku, aynı.
Kısırdöngü.
Edit: ya anlasilmadim ya bombaci sempatizani dolu sozluk.
Sempatizansan seni yaradana havale etmekten baska elimden bir sey gelmez, lakin yanlis anlasilma ihtimalime karsin gelen edittir bu;
Sinavi isi gucu calismayi biraktim, deli gibi agladim haberi görür görmez, elden bir sey gelmedigi icin sinirimden yumrugumu geri acamadim, sonra durup dusundum, hep ayni tekrar, hep ayni. Yaziya doktugum zaman duygusuz tas kalpli gibi gozukmus olabilir ama ic sesini dinle, bu acı olaydan bir önceki patlamadan 2 gün sonra nasıl da normal yaşantına döndüğünü hatırla, dogru oldugunu fark edeceksin. Acı...
Edit2: aha! Bak, geldi biraz önce kınama. Ne yazık ki kısır döngü işliyor. Ah vatanım! Allah'ım seni korusun.
Allah ' ım aklımıza mukayyet ol diye yalvarıyorum saatlerdir. insanları öldürerek eline ne geçebilir bir canlının ? Bunu kimse açıklayamaz. Önceki saldırıda bir kız çocuğu gözünü kaybetti. Bir kız tek gözünü kaybetti. Ne diyecek ? ben 4 yaşındayken bomba patlamış , tek gözümü kaybetmişim mi ? Diyecek. Hangi ülke orası ? Türkiye. Biz nasıl bu durumlara düştük ülke olarak aklım almıyor ama kimse mantıklı bir neden sunamaz.
patlama olduğunda üç arkadaşımla yemeğe gidiyorduk. patlamanın olduğu yerin 10-15 km uzağındaydık.
bir gök gürlemesi duyduk. içimizden biri "yağmur başlamadan ben gideyim" dedi. bir diğeri "yok ya sadece gök gürledi, yağmur yağmayacak bak hava kuru" dedi. ben o zaman anlam verememiştim bu gök gürlemesine.
5 dk. sonra annem aradı.
-anne sonra arayayım mı? şimdi şarjım bitmek üzere.
-tamam oğlum. kızılay'da patlama olmuş iyi misin diye aradım.
sonraki iki-üç cümleyi hatırlamıyorum. kapattık telefonu. benim aklımda iki gün önce gördüğüm amerikan elçiliği maili var. herhalde annem onu gördü bir yerden de yanlış anladı diye düşünüyorum.
yanımdaki arkadaşıma dönüp "internetin var mı? patlama olmuş kontrol etsene. benim şarjım bitiyor." diyorum. yok abi, diyor, öyle bir haber yok. bir dakika geçmeden, "aa bir dakika! güvenpark'ta patlama!" diyor.
hemen bir korku sarıyor beni. sevdiğim kıza mesaj atıyorum "iyisin di mi?" diye. şarjım az, hemen cevap verse keşke diye düşünmek dışında bir şey yapamıyorum. whatsapp'tan son görülme saatine bakıyorum. neredeyse bir saat geçmiş. şarjım bitiyor. iki kere daha açıyorum telefonu, henüz cevap yok, hemen kapanıyor telefon. yanımda diğer üçü ne konuşuyor duymuyorum bile.
endişeleniyorum, korkuyorum. içimden sürekli "zaten ordan geçmez, onun yolu değil ki. belki evden bile çıkmamıştır." diyorum. ama endişe işte. ya arkadaşıyla buluştuysa oralarda? ya işi varsa? ya bugün sınava geldiyse de eve gitmeden oradan geçmek zorunda kaldıysa?
arkadaşıma birden "arasana" diyorum. arıyor. telefon çalıyor ama açılmıyor. daha da endişeleniyorum. kendi telefonumu tekrar açıyorum, cevap yok, yine kapanıyor. arkadaşım da mesaj atıyor o arada. bir süre sonra cevap geliyor, evdeymiş.
oh deyip rahat bir nefes alıyorum. diğer üçü de aileleriyle konuşuyormuş o sırada.
bir-iki dakika sonra arkadaşım internette gördüklerinden bir haber okuyor. kulaklarım bir cümleyi yakalıyor:
"284 numaralı bakanlıklar otobüsü tamamen yandı."
284 bizim mahallenin otobüsü.
altı yıl boyunca günde iki kere bindiğim otobüs. saatlerce durağında beklediğim, gelmedi diye sövdüğüm, içinde kavgalar gördüğüm, içinde kavgalar ettiğim, içinde ağladığım-güldüğüm, uyuduğum, uyuyor taklidi yapıyorum da yaşlılara yer vermiyorum diye küfürler yediğim otobüs. her bindiğimde içindeki insanları izlediğim, defalarca içinde yaşadığım anıları bu sözlüğe yazdığım otobüs. ailemin, en yakın arkadaşımın bindiği otobüs. ne demek ulan 284 yandı?!
hassiktirr!! diyorum. ne demek ulan 284 yandı? gözlerim kararıyor, ellerim karıncalanıyor, göğsümü sıcak basıyor. az önce sevdiğim kızın oralarda olmasının ufacıktan bile az ihtimali beni köpek gibi korkutuyordu, şimdi en yakın arkadaşıma bir şey oldu diye köpek gibi korkuyorum.
elbette köpek gibi korkuyorum. her akşam bindiği otobüs. her akşam bindiği durak. ne demek ulan 284 yandı?
on bir yıl olmuş tanışalı. on bir yılımızı beraber geçirdik. aynı gün taşındık on bir yıl önce yaşadığımız apartmana. beraber büyüdük. beraber kavga ettik mahallede. beraber okuduk, izledik. aynı kızı bile sevdik çocukken. aynı lisede okuduk. birbirimizin omzunda az ağlamadık, az içmedik beraber. beraber sarhoş da olduk, birbirimizin sarhoşluğunu da topladık. "ne bu karı-koca gibi sürekli berabersiniz?" demişti annem bir keresinde. öyle bir ayrılmazlık.
mikro-saniyelik sahneler geçiyor gözlerimin önünden. gözümün önünde cenazesi beliriyor. annesi beliriyor ağlarken, kardeşi beliriyor. ben beliriyorum ağlarken. diğer arkadaşları beliriyor.
yanımdaki arkadaşıma dönüyorum bağırıyorum: ne demek ulan 284 yandı?
tekrar okuyor cümleyi. 284 bizim mahallenin otobüsü diyorum. çabuk ara şu çocuğu diyorum. bende numarası yok, diyor. şarjımın olmadığına bir kere daha küfrediyorum. oda arkadaşımı aratıyorum o ulaşsın diye.
-alo! ya kusanadam yanımda da şimdi. sizin otobüs yanmış. şu sizin arkadaşı arasana bir. evet evet. odada mısın? kusanadam da geliyor şimdi yanına.
diğerlerine ben gidiyorum diyorum. bir şey demiyorlar. yüzüm sapsarı olmalı ki onların da yüzüne sirayet etmiş. içlerinden biri "abi ben de geleyim istiyorsan" diyor. gerek yok, deyip çıkıyorum. koşuyorum odaya.
-aradın mı lan iyi miymiş?
-iyiymiş, şimdi konuştuk.
oh deyip rahat bir nefes alıyorum. on dakika içinde ikinci oh bu.
-niye nefes nefesesin? koştun mu?
-koştum.
hemen telefonu şarja takıp açıyorum ellerim titreye titreye. yarım saat önce attığım "iyisin di mi?" mesajının cevabı geliyor. arkadaşım sağ olsun biliyordum iyi olduğunu ama mesajı bir de kendim görmek daha da rahatlatıyor içimi.
oda arkadaşıma soruyorum:
-kaç kişi?
-138 diyorlar.
