Çocukken başıma çok gelmiştir. Büyük abiler hem rica hemde emir tarzında bizden bisikleti isterlerdi bizde seve seve! hemen verirdik. Bir tur atıp gelecek ne de olsa.. Arkasından öyle bakarsın ufka doğru sürer bisikleti. Sonra tam dönecek diye bakarsın ama dönmez. Basar pedala! Yavaş yavaş köşeyi döndükçe kaybolur gözden. işte o an aklına ağlamak gelir sonra peşinden koşmayı akıl edersin ama sonuç değişmeyecektir o bisiklet bir süreliğine senin mülkiyetinde ama başkasının zilyetliğinde kalacaktır ve elinde ekmek poşetini sıkarak bakarsın peşinden (nedense hep ekmek olurdu elimde. Sanırım başka bir şey yemiyorduk biz ailecek) En iyisi yavaşça,,, hayır hayır koşarak peşinden gitmektir.
Bazen ise kısa 3 harfli bir kelimeyi söyleyip kalı kalıverirsin bisiklet kaybolurken: (bkz: lan)
