bunları ne ülkenin talan edilmesi, ne hayat pahalılığı, ne zamlar, ne işsizlik, ne yoksulluk, ne gericilik, ne basın özgürlüğü, ne tutuklu gazeteciler, öğrenciler, işçiler, grevler, savaş çığırtkanlıkları, mezhep ayrımcılıkları, milliyetçi saldırganlıklar...
hiç birşey ilgilendirmez.
kaldı ki biz bunlardan bir "sınıf"sal aidiyet duygusu bekliyoruz...
şahsen ben beklemiyorum tabi de.
herneyse, katılmazsanız katılmayın.
alanlar sizsiz de dolacak. sizsiz de bu ülkenin boyun eğmeyen bir toplum kesimi mevcuttur. devrimcileri, yurtseverleri, ilericileri bolca vardır.
ne mutlu ki, dünyanın en kitlesel 1 mayıs'larından birine yine yurdumuz tanık olacaktır.
içlerinde, birinci, ikinci hatta seksen üçüncü dünya ülkelerinde bile "işçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma günü" olarak bilinen bir gün için alanlarda olacak olan milyonlarca insanı, "üçüncü dünyalı" olmakla itham edenleri de vardır.
elbette işçilerin emekçilerin hakları yalnızca 1 mayıs'lara katılınarak savunulamaz. zaten alanları dolduran sosyalist partiler, sendikalar, demokratik kitle örgütleri, 1 mayıs günü 365 gün boyunca yürüttükleri örgütlenme mücadelesinin bir nevi meyvesini görürler. ancak bütün olarak 1 mayıs aynı zamanda, egemen sermaye sınıfına ve onun iktidarlarına karşı bir meydan okuyuştur. işçi ve emekçiler ait olduklarını sınıfın dünya görüşünü, uzun vadeli çıkarlarını mümkün olan en geniş kitlesellikle ve en net biçimde dile getirmek için bugünü azami derece siyasallaştırırlar.
