bi zamanlar caninin parcasi olarak gordugun kisiye icten, haykira haykira soyleyemezsin bu sozu. soyleyenler varsa eger cogu, cani cok yandigindan, ayriligi hazmedemediginden veya iliskiye saygisi bile kalmadigindan soyler.
bazen "gidiyorsun ya sen simdi, dur gitme seni cok seviyorum diyecegemi mi sandin?"dir.
bazen "cik artik hayatimdan"dir.
bazen "bit artik bit!"tir.
ve gidenin, hicbir zaman sevgini hak etmedigini, her seyin yalan oldugunu ogrendiginde, icten bir sekilde, haykirarak:
gidenin gideceği kesinse, arkada kalanın gururu elden bırakmadan söyleyebileceği en samimi sözdür. bunun sevmemekle alakası yoktur aslında, kişi kızdıgı zaman ağzına geleni sayar ya hani, bu da o anlardan biridir işte.
bir de bunun kişimiz gittikten sonraki asaması vardır,
kalan kişi evde tek basına acar radyoyu allah belanı versin söyler, bagırır, cagırır, rahatlar.
hak edene soylenmesi gereken bir sozdur aslen. gidenin illa da terk eden olmasi gerekmez ama. giden taraf kendin olsan da bu sozu soyleyecegin zamanlar olabilir hayatinda.
ama iste onceden de dedigim gibi, soylemek kolay degildir oyle. en bayagisina bile soyle okkali bir "siktir" cektiginde rahatladigini, hafifledigini hissetsen de yanilirsin. onun siktirip gitmesi hicbir sorunu duzeltmez zira. aksine her sey daha kotuye gider. donusu olmayan yollara girilir belki de.
yine de hak edene soylenmeli ki, kendine gelmesinde bir parca da olsa katkin olsun. baskalarinin da cani acimasin; acitamasin.
insanlar tanidim, cok sevdim. cogu orospu ruhlu insanlarmis, cok sonrasinda anladim. gozlerinin icine bakarak hakaretlerimle ezmek, -eger azicik onuru varsa- yerin dibine girisini gormek, ne kadar asagilik oldugunu yuzune haykirmak istedigim cok insan girdi hayatima. ve cikti. cikarirken arkasindan umarsizca, kaygisizca "siktir git" diyemedigim.
-şimdi sen gidiyorsun ya,
+ne gitmesi, o da nerden çıktı?
-şimdi sen gidiyorsun ya,
+saçmalama begüm, bir yere gittiğim yok.
-siktir git işte lan, illa sövdürme beni. *
