önce bi ağlanır, sonra gözler silinir, kararlı ve kendinden emin bir havaya bürünülür, çare olmaz odaya kapanılıp tekrar tekrar ağlanır, anne baba sorumluymuş gibi suçlanır ve tavır koyulur, kısa bi süreliğine önündeki seneyi düşünerekten vakit kaybetmeyip ders çalışma mavralarına girer ama saçmalık farkedilir, üniyi kazanan arkadaşlardan soğunur ve araya mesafeler konulur, sonra hayatın sonu olmadığı anlaşılır ve anne babanın şevkatli kollarına teslim olunur. uygun bir dersane bulunup kaydolunur ve ders çalışmak için dersanenin başlaması beklenilir. dersane başlar ama ders çalışmak için bişeyleri beklemeyi alışkanlık haline getirmiş bünye hala beklemektedir, bir başarısız sınav daha geçer, boktan bir bölüm gelirse kaydolunur gelmezse koca bulunur.
üniversiteyi kazanmaya çalışmaktır. yapıcak bir şey yok bizim hiç şifremiz olmadı ve muhtemelen tayyib in yalakası olmadığımdan hiç olmayacağına göre de çalışmaya devam.
üniversite sınavı denilen sınavımsı zaten aptalca bir şey onu bir kere söylemeliyim.
ama kazanmak isteyen de kazanır yahu, evet zor ama imkansız değil.
şimdi söylemesi kolay diyorsun güzel diyorsun tabi, ama üç kere girdim lan ben bu aptal sınava. ömrümün üç senesi gitti bu sınavı kazanabilmek için, üç senenin sonunda çokta güzel bir yeri kazandım şükürler olsun.
diyeceğim odur ki; kız olsun erkek olsun, bu sınavı kazanmak için yola çıkan biri kazanamayınca vazgeçip hayallerine küsmesindir. sistem ne kadar çarpık olsa da, insanlar ne kadar anlayışsız ve bencil olsalar da çalışınca oluyor yahu, gerçekten oluyor.
üniversite hiçbir şeydir ama aslında herşeydir. özellikle bir kız için kendi ayaklarının üstünde durmanın yolu üniversite okuyup bir meslek edinmekten geçer. gelen talipleri değerlendirmek, kocayı bulup evlenmek üniversiteyi kazanamayınca yapılacak ilk işlerden değildir, kesinlikle olmamalıdır. kaldı ki bu düşünce bana parazit bir yaşamdan başka bir şeyi çağrıştırmamakta.
