istisnasız mezun olanlardan duyduğum laftır. empati yapmaktan yoksundur bu adamlar. diplomayı alınca çok çabuk unuturlar bitsin artık şu üniversite dedikleri yılları.
hani universitenin ilk kazanildigi zamanlarda buyuklerden ogutler gelir ya, universite hayati candir, canandir, hayatin en guzel en yasanir yillaridir diye, iste ogrenci bunu yasarken fark etmez. tuketir de tuketir. bittiginde fark eder ki artik akbili yoktur, olsa bile eskisi gibi keyif vermez aktarma sesi.
çünkü bomboş kalacaktır. sinemada telefonda ve ulaşımda öğrencilik haklarını kullanamayacaktır. aynı zamanda işsiz olduğu için isyan edecektir. böyle bir zamanda bu da yapılır mı diyecektir.
(bkz: isyanım büyüdü sığmaz içime)
üniversitede gençliğini, özgürlüğünü iliğine kadar hisseden gencin, bir de üniversite bittiğinde başına gelecekleri düşündüğünde hissettiklerini bu cümleyle dile dökmesidir.
