Bu kadar yüzsüz insanın bir araya toplanıp arkadascilik oynaması beni hala şaşırtmaya devam ediyor. Üniversite hayatım hayal ettiğim gibi olmadı. Başlarda öyleydi ama sonlarda boka sardı. Şuan o boka saran kisimdayim. Bitse de gitsek diyorum. Öyle bi üni hayatım var ki derslerim iyi olmasına rağmen dersler benim için ikinci hatta üçüncü planda kalıyor okuldayken. Ben de bundan hiç memnun değilim.
mühendislik fakültesindeki ender kızlardan biri olmama rağmen hala bir tek insan evladının bana yan gözle bakmaması, hepsi tarafından bacı gibi görülmem.
not: 3. senem bitti.
derste yanima oturan kizin "sana bir sey sorucam, beni gorsen kiz mi dersin kadin mi dersin" diye sormasidir. "Hanimefendi derim" diye espriyle savurmustum bu zor problemi ama yillar gecmesine ragmen hep aklima gelir. Ne geciyordu aklindan ?
otostop çekerek kasap arabasının soğuk hava deposunda ulaşım sağlamak. bir başka otostop olayında, bir tofaş'ın arka koltuğundan beş, bagajından iki öğrencinin indiğine uzaktan şahitlik etmek.
Hayatımda bir daha asla görmeyeceğimi düşündüğüm derecede değişik insanlar tanımam. Başlarda şaşırmama rağmen şimdi çok basit ve normal gelmesi. Başta ana baba olmayınca kuduruyor bu insanlar.
ben hiç üniversiteye gitmedim. lise 3'te okul bizi üniversite gezisine götürmüştü. kendimi garip bir şekilde oraya ait hissetmiştim . etrafındaki herkes genç ve sen onlardan birisin . sanki sadece gençlerin yaşadığı bir şehir gibiydi . kimse sana köyündeki amcaların veya teyzelerin baktığı gibi bakmıyordu . ve bende o birkaç saatte garip bir şekilde bi aidiyet duygusu oluşmuştu. beni en çok şaşırtan buydu işte . sonra ösym beni marmara üniversitesi tarih bölümüne yerleştirdi ama yerleştiğimle kaldım.
kar yağınca tatil olmaması. tam bi' hayal kırıklığıydı. bi'de dersin ikinci yarısına girmeyince kimsenin nerdesin sen dememesi. böyle bi rahatlık yok ya. baktım kimse ses etmiyor bende daha çok kantine devam etmeye derslere devam etmemeye başladım.
üniversitedeki ilk dersin hocasının 10 dakikalık tanışma faslından hemen sonra direkt ders işlemeye başlaması.
üniversitedeki ilk sınavdan 80 alıp 150 küsür kişi arasından birinci olmam. (hiç beklemediğim bir durumdu bu, sınıfın çoğunun ciddi anlamda döküldüğü bu sınav sonrası bütün sınıfın bana bakışını bir anda değiştirmişti)
fakülte binasının yapılırken israil'deki bir hapishanenin modelinin örnek alınarak yapılması ve ayrıca nedeni anlaşılmaz biçimde çöl iklimine de uygun yapılması (kışın binanın neden ısınmadığını bunu öğrenince anlamış olmuştum)
ben o. çocuğu lafını sadece öylesine küfür falan sanıyodum, meğer gerçekmiş, ne kadar prof varsa bunun ispatı.
not: mühendislik fakültesi 4 yıllık değil sizi kandırıyorlar.
Anadolu nun bagrindan kopmus gelmiş angarali kizin ıstanbul un gece hayatinda kasarlasip her yeni gune farkli bir yatakta uyanmasi beni hem sasirtip hem kizdirmisti.
