hiçbir şey.
bu, geçmişte kötü şeyler yaşadığım anlamına gelmesin. aksine, anne babası bir arada, huzurlu bir çocukluk geçirdim. hâlâ da öyle.
geçmişe duyulan özlemin, nostaljinin çoğu zaman bir yanılsama olduğunu düşünüyorum. çocukken tatlar daha yoğun, kokular daha keskin gelir. renkler daha parlak, dünya daha büyük görünür. çünkü çocuklar anda yaşar. geçmişin yükü yoktur sırtlarında, geleceğin kaygısı da.
çocuk, kendine gömülüdür. bencildir çünkü henüz yalnızca ben vardır. empati, zamanla kazanılır. zamanla, o parlak renklerin tonları solar. ama solan dünya değil, bizim bakışımız.
biz büyüdük. ama renkler aynı. dünya aynı.
farklı olan sadece biziz. hayal gücümüz kısıtlandı, görüşümüz daraldı.
ve şimdi kendi çocuğun, senin kirli bulduğun bu dünyayı yarın özleyecek. çünkü mesele zaman değil.
mesele sen artık o çocuk değilsin.
özlenen ne geçmiş, ne de dünya.
özlenen sensin.
ama o hâlin öldü ve bir daha gelmeyecek.
