Yön
Sen bana bakma,
Ben senin baktıgın yönde olurum.
Yalnızlık
Yalnız kaldınız sanırsınız,
Bılıyorum.
Yalnız bırakılmıssınız, bılıyorum.Ötesi yok.
Ötesi var:
Yalnızlık
Müziğin bile seni dinlemesidir.
Yalnızlık
insanın kendine mektup yazması ve dönup donup onu okuması
Yalnızlıgın da ötesidir.
Kısa ve öz ama derin anlamları olan şiirlerin sahibidir.
sait'in, orhan'ın kankası. çok orijinal bi abi. bildiğimiz anlamda şiir yazmıyor, çok tuhaf ve keskin bir zekası var. çizebilse karikatürist olur, o derece.
bakakalırım giden geminin ardından,
atamam kendimi denize.
dünya güzel,
serde erkeklik var!
ağlayamam.
şiiri hep aklımda yankılanan şair. kafiye meraklısı beyit şeklinde şiir yazan edebiyatçı dostlarıma "ya hu kafiyenin şiirde önemi yoktur" derken bu şiiri hep örnek veririm. gördüğünüz gibi bu şiirde hiç kafiye olmamasına rağmen çok güzeldir.
Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır,bir üşütür,bir ağlatır,bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.
bi çoğunuz bilmez ama bekle dedi gitti ben beklemedim şiirinin hikayesi şöyledir:
özdemir asaf beklemiştir arkadaşlar. hem de senelerce. hatta ve hatta ölene dek. beklemese gelmediğini bilemezdi zaten. neyse. nitekim o yar hiç bir zaman gelmemiştir. şiirin aslı şudur:
bekle dedi gitti
ben bekledim, o gelmedi
ölüm gibi bir şeydi
ama ölmedim.
şiir, yazıldığı dönem fazlasıyla sıradan olduğu için hiç bir kesimin dikkatini çekmemiştir. asaf'ın yakın ahbapları ise onun şairliğine saygı duyduklarını ancak bu şiirin kendisini küçük düşürdüğünü ifade etmişlerdir. zaten şiir de sadece onlar tarafından bilinmektedir o dönemde. sonrasında asaf onlara hak vermiş olacak ki, satırlarını günümüzdeki versiyonuyla değiştirmiştir. iyi ki de değiştirmiştir. bu şiirden kendine pay çıkaran herkesin o'nu beklediğine eminim. tıpkı özdemir asaf gibi..
günümüzdeki halini de yazalım da tam olsun.
bekle dedi gitti
ben beklemedim, o da gelmedi
ölüm gibi bir şey oldu
ama kimse ölmedi.
"Sen bana bakma ben senin baktığın yönde olurum."
insanın ciğerine oturur. Yutkunursun boğazının tam orta yerine dizilir kelimeler. Çok şey sölemek istesen de susmak zorunda olduğun anlardan birini yaşarsın.
Hayatımda bazı duyguları eksik yaşayacağım sanırım. Korkuyorum. Nasıl toplanır dağılanlar ? Kırılıp dökülenler bir araya nasıl getirilir bilmiyorum şu anda.
Ben kendimi toplamaya çalışırken, tekrar kendim olmak için çabalarken kurulan bu cümleler neden bilmiyorum ama bana iyi gelmiyor. Daha çok dağılıyorum.
Severim Özdemir Asaf'ı... Ama bir şiirinde geçen bu kadar güzel bir cümleyi duymak neden canımı bu kadar yaktı acaba ?
