sizler bilmezsiniz gençler. bir zamanlar buralar hep dutluktu. az aşağıda da erik şeftali ağaçları vardı. bir de şeftali çalan piçlere küfür eden RAHMETLi peyami amca vardı. ne günlerdi be.
hep merak etmişimdir. ben öldükten sonra benim arkamdan kimler ne söyleyecek, kim zırlıycak, kim sevincek. bi istek hakkım olursa bunu istiycem. sonrası artık allah kerim.
''Ey ölü, az daha yaşatmak isterdim seni habersiz bırakıp gittiğin evde..
Giysen hazır duran terliklerini, odalarda dolaşsan, öksürsen..
Toplasan bu yaz da bahçende yemişleri, az daha ömür sürsen.
Gözlerimin önünde hep boyun posun, nasıl girerdin şu kapıdan, memnun..
Şu iskemleye otururdun..
Avuçlarımda ılık el sıkışın.. bana bakışın...
Nasıl uzatırdın bana şu sürahiyi.. seyrederdik uçan bulutları, geçen gemileri..
Nasıl son defa konuştun, son defa güldün..
Nasıl öldün..
Nasıl öldü..
Yarabbim, nasıl öleceğiz..
Hangi sonsuz geceler, iklimler geçeceğiz..
Bundan sonra da bir gün aynı sofrada oturacak mıyız bir daha..'' *
