ayrılık daha zor gelir insana ölümden;
ölümden sonra ne olacağını anlattılar bize, biliyoruz ne olacağını..
ama, ayrı düşünce nasıl yaşanır kimse anlatmadı bize, bilmiyoruz ne yapacağız ayrılıktan sonra..
bilmeyişimizden aslında korkularımız..
bilmediğimizden şaşırıyoruz ne yapacağımızı, birini kaybettikten sonra..
o yüzden "nasıl yaşarım ben sensiz" diye ağlıyoruz ayrılıkların arkasından..
çünkü bilmiyoruz gerçekten, onunla hayata o kadar alışmışızdır ki, başka bir hayat'ın varlığına ikna edemeyiz kendimizi..
ölümün sonsuz bir ayrılık olduğu göz önüne alınırsa ölüm daha beterdir. ayrılık can yakmaz demiyorum fakat bazen onun nefes aldığını bilmek bile rahatlatır insanın içini. görebilme ihtimaliniz vardır en azından ya da görmeseniz bile bir yerde bir şekilde iyi olduğunu bilmek bile yeter. ama ölüm öyle mi ? hiç bilmediğiniz bir yere alır götürür sevdiğinizi ve içinizde en ufak bir umut kırıntısı dahi bırakmaz onu tekrar görebilmeye dair. nerde olduğunu bilemezsiniz, nasıl olduğunu. iyi mi, huzurlu mu olduğu yerde hiç bilemezsiniz. sadece iyi olduğunu umut edersiniz, öyle olmalı der kendinizi kandırırsınız. ayrılığın sebebi ölüm değilse eğer bir şekilde katlanılır ama ölümse işte o zaman dayanılmaz bir acı haline gelir. keşke normal bir ayrılık olsaydı, ben onu yine hiç göremeseydim ama o yaşasaydı dersiniz ve belki de hiçbir keşke bu kadar yakmaz içinizi.
ayrılık üst üste atar yumrukları ölümün üstüne; ölüm kazanır gibi görünür başta son vuruşu yapacağından. oysa ölüm kazandığı an ayrılık galibiyetini ilan etmiştir.
ikiside aynı anlama çıkar aslında, bi nevi kopmaktır.
mesela ayrılırız sevgilimizden, sevgiliden koparsın, ölürüz hayattan koparızi ikiside zor ve üzücü bir durumdur. .
