simsiyah leş gibi asfalt olmuş yerdir. gittim gördüm hiçbir şey eskisi gibi kalmamış. 200 metre boyunca sıra kavaklar, o kavakların önünde yeşillik bir alan vardı. yeşillik alanın tam karşısında sıralanan apartmanların çocukları bu yeşillik alanda oynardı. anneanneler reçel, salça kaynatırdı; ekmek yapardı orada. şimdi bütün ağaçlar kesilmiş, her yer mide bulandırıcı siyahlıkta bir asfaltla kaplanmış. o asfalt çocukluğumun üstüne dökülmüş gibi hissettim resmen.
uzak bir şehrin şirin bir mahallesinde, anılar arasında kalmış yerdir. zaman zaman dönmek ister, merak edersin ama yeniden görünce eski mutluluğu bulamamaktan korkarsın.
fatih mevlanakapıdır. sur dibidir. küfür eden, meybuz çalan, halı yıkanınca millete hortum tutan, bir baltaya sap olamayacak olan, hiç efendi olmayan çocuklar yetiştiren sıcak ve pis mahalledir. yakayı kurtarıp denizköşklere taşınan insan orada insanların normalliğinden çok sıkılır. çünkü orada kadınlar çocuklarına camdan küfür etmez.
palayaaa palayaaa palayaaa. gümüşpaladır. hâlâ ordayım ancak çocukluğumun geçtiği hız ve nitelikte geçmediği kesin. kavga ettiğim, maç yaptığım, arkadaşlarımla " bura bizim mekan artık ömer, muhammmed nur, şahin, buğra, isa" dediğimiz yerlerde başka simalar görmek ve buralarda bir zamanlar unutulmaz anılar bıraktığımızı bu sıpalara aktaramamak; o simaların da bana , buraya yabancı olduğumu hissettiren gözlerle bakması çok canımı yakıyo açıkçası. göğsümde bir ağırlık hissediyorum.
halen yaşadığım yerdir. iyidir çünkü halen beraber büyüdüğün arkadaşlarınla akrabalarınla berabersindir, çevreyi tanırsın, onlar seni tanır, arada arkadaşlarınla oturup şurada şunu yapmıştık şurada bu camı kırmıştık dersiniz, güzeldir anılar.
