bu olay aslında , büyürken özlenilen şeylerin başında gelir.. hepimiz yaşamışzdır böyle bişi.. ben zamanında fatoş oyuncakçısında , kırmızı bi oyuncak araba görmüştüm.. ama baya baya bi çocuğun biniceği bi arabaydı.. fiyatı da tuzluydu baya..
annemler hep kandırırlardı , ooo hefe doğumgününde alıcaz ağlama diye.. ben de ne zaman carrefour'a gitsem fatoşun vitrinine yapışır ağlardım.. tam fatoşun karşısında , o zamanlar böyle alalede bişi olmayan , içine bozuk para atınca top sakız veren otomatlardan vardı.. annem ağlamama dayanamaz gider elime , 3-4 tane madeni para verirdi.. ben de oyuncaktan umduğumu bulamayınca , gider o sakızlardan yeşil olanı (elma) gelsin diye başlardım paraları otomata atmaya.. bi yeşil geldi mi allah dünyalar benim olurdu.. halbuki bi sakız aldın diye seviniyosun be hıyar , orda hayvan gibi araba durruken..
nası bi lütuftur bu şimdi anlıyorum.. doğumla beraber gelen bağışıklık sisteminin bi parçasıydı bu herhalde.. büyüdükçe azaldı.. bi ağladık mı , bi daha unutamaz oldu.. arabayı almadılar diye , sakızla avunamaz olduk.. maymun gözünü açtı..
