ben ses çıkarmam ama için için üzülürüm ve öfkelenirim. arada stres atmak için çocuk eve geldiğinde "yavrum döneceğini biliyordum! *" deyip manalı manalı bakarım. ben bu çocuğu yeniden hetero yaparım amk. allah'ım bana normal çocuk ver.
hiçbir şey. normal yaşantımıza devam ederdik.
ortada bir anormallik varsa bu da buna tepki veren ebeveynlerdir.
çocuğunuz özgür bir bireydir, her davranışına saygı duymalısınız, ki bu onun için çok normal bir şeydir.
bir erkeğin nasıl ki bir kadınla sevişmesi doğal bir yönelim ise bir kadının bir kadınla ya da erkeğin erkekle sevişmesi, aşk yaşaması çok normaldir.
eşcinsellik bir seçim değildir, çocukken bilinçsiz bir şekilde bana zaten sessiz çığlıklar atıyordur. kıyafetlerimi ve ayakkabılarımı giyecek, makyaj malzemelerimi kullanacak, kız oyuncakları oynayacak ve karşı cinsi değil kendi cinsini merak edecek. kız gibi görünmek için elinden geleni yapacak ya da kızsa erkek gibi görünmek için elinden geleni yapacak. bir çok çocuk bu şekilde belli ediyor kendisini ama aileler çocuğu ya dövüyor, ya çok sert bir dil ile uyarıyor ya da görmemezlikten geliyor.
burada bir hastalıktan bahsetmiyoruz, bunun bir seçim olduğuna da inanmıyorum. 4- 11 yaşlarındaki bir çocuk bunu seçmez. toplumdan gördüğümüz şekilde davranmaya alışkın insanlarız hepimiz. bunun genetik bir özellik olduğunu da düşünürsek tepkimi vermeden önce bir durup düşünürdüm ben.
çocuğumdan utanmam için yeterli değil bu durum. kimseye bir zararı yok, bir gün bilinçli bir yetişkin olana kadar kontrol sağlar sonrasına da karışmam.
Ona bunun bir tercih değil hastalık olduğunu söyler tedavi ettirirdim. Belki benim gibi düşünmüyorsunuz ama insan beyni uygun bir kadını altın orana göre ve doğurganlığa göre seçerken eşcinsellik bir hastalıktır.
o benim çocuğum, canım, cananım... sevdiğim insanla bu dünyaya getirebileceğimiz en güzel, en özel varlık. kız, erkek, eşcinsel ne önemi var. o bunun tercihi değil ama siz bu duruma saygı gösterirseniz tek farklılığı cinsel tercihi olur. ötekileştirdiğimiz sürece kendini her anlamda farklı, önemsiz, gereksiz hisseder. bekara koca boşamak kolay tabi, çocuğunuz olsun bakalım bu kadar olumsuz düşünebiliyormusunuz.
burada çocuğu döverim, doktora götürürüm veya inkar ederim diye enbesiller çocuğu eşcinsel olsa dahi öğrenemeyecektir. çünkü daha çocukları olmadan o çocuğun cinsel yönelimi hakkında söz söyleme ve karar alma mercisi olarak kendilerini görmektedir. çocuklarını anlamaktan ziyade onları ıslah(!) etmeyi düşünmektedirler. istediğiniz doktora gidin. tıp eşcinselliği hastalık olarak değil, yönelim olarak kabul eder ve eşcinsel bir çocuk gayet sıradan bir çocuktur. eğer çocuğun eşcinselliğinin hastalıktan kaynaklandığını düşünüyorsanız ve doktor doktor geziyorsanız bir süreden sonra doktorlar sizin hasta olduğunuzu dahi söyleyebilir. korkmayın, eşcinsellik kötü bir şey değildir. bundan birkaç yıl önce bende eşcinselleri tü kaka olarak görürdüm ama haklarında birkaç yazı okuyup onları anlamayı denediğimde kendimi tü kaka olarak görmeye başladım.
üzülün çünkü üzülmeniz için bir çok neden var.
1. çocuğunuz toplum tarafından hep dışlanacak. yürüyüşü, konuşması, tavırları insanların gözüne batacak ve alay konusu olacak. her zaman "top", "erkek fatma" gibi sıfatlarla yaşayacaklar.
2. eşcinsel olduğu için arkadaşlık ilişkilerini kurmakta zorlanacak. insanlar ona eşcinsel olduğu için yakınlaşmamayı düşünecek.
3. cinselliğini yaşamakta zorlanacak.
4. devlet tarafından ikinci sınıf insan muamelesi görecek. memur olamayacak belki de nefret cinayetine kurban gidecek ve katili tahrik'ten dolayı normal bir cinayetin 3/1'i kadar ceza alacak.
5.okullarda(genellikle lise) ya etek giymek istemeyecek ya da pantolon. dayatılan cinsel rolü değil, kendi cinsel rolünü yaşamak isteyeceği için eğitim hayatı sorun geçecek.
6. üni. sınavlarına girişte eşcinsel olduğu için kendi cinsiyetine yakın hissettiği polise kendisini aratmak isteyecek ama isteği kabul edilmeyecek. hatta bu görüntü videoya kaydedilip sosya medyada çocuğunuz alay konusu olabilecek.
7. her zaman karşı cinsiyetin kimliğiyle gezecek. eğer çocuğunuz trans ise devlet tarafından herhangi bir sigorta kapsamına alınmayacak. yurt dışında yasaklanmış pahalı hapları türkiye'de canı pahasına kullanacak ve ömür boyu haplara bağlı yaşayacak.
8.çocuğunuza kimse iş vermeyeceği için iş sorunu yaşayacak. eğer maddi durumunuz düşükse seks işçisi olmaya zorlanacak.(kimse isteyerek seks işçisi olmaz, aksini iddia eden varsa amk. onun)
9.çocuğunuz her zaman kendi kimliğine karşı bir özgüvensizlik duyacak. kimlik mücadelesi alanına girdiği taktide devlet tarafından baskılanacak.
10. çocuğunuz kültürel sıkıntılar yaşayacağı için psikolojik sorunları yaşamaya meyilli olacaktır.
tüm bunların ve daha fazla sıkıntının yaşanmaması için yapmanız gerek şudur. çocuğunu normal, sıradan bir çocuk olarak görün ve aldığı kararın arkasında olduğunu söyleyin. eğer ailesi olarak onu desteklemek yerine roşin çiçek'in ailesi gibi davranırsanız çocuğunu heteroseksüel olmadığı gibi sizden uzaklaşacaktır. çocuklarınızı dinleyi. eğer eşcinsel olduğunu iddia ediyorsa onu bir terapiste götürün ve terapistle birlikte çocuk yöneliminin doğru olup olmadığını, yönelimi hakkındaki farkındalığı öğrensin.
cebine eroin koyar polise ihbar ederim.
Gece kalkarım üstü açık mı diye bakarım, açık değilse açarım, zatürre olsun ölsün amk.
Eve almam, sırf bana baba demesin diye eve gitmem.
Bana o çocuğu oğlun oldu diye müjdeleyen doktoru bulur, ağzını burnuna dikerim.
atması tutması kolay olsa da bir çok ebeveynin cevabını bilmediği soru.
ama genel olarak yaşanan süreç hakkında bilgilendireyim. ilk önce durumu kabullenmeye çalışıyorsunuz. tabi bunda başarılı olamıyorsunuz. ardından bunun bir tercih olmadığını ve bunun bir hastalık olduğunu tedavi edilebilir bir şey olduğunu düşündüğünüz döneme giriyorsunuz. lakin işler öyle kolay değil. siz bunu düşünürken içten içe bunu kabul ederken çocuğunuz bunun tam tersini düşünüyor. nasıl bir tedavi uygulayabilirsiniz hasta olmadığını düşünen insana. hasta mı? tercih mi? kişiye göre değişir. sonra yavaş yavaş kabullenme başlıyor. her bir şekilde eğrisi doğrusu yanlışı ile gözetim altında bir kabullenme. kabulleniyorsunuz ama benim oğlum gay arkadaşlarını çağırsın da evde pompalasın onlara demiyorsunuz. mümkün mertebe dış bağlantılarını ksıtlayarak gözetim altında tutuyorsunuz. ardından toplum içinde nasıl karşılanır korkusu ile donatılıyorsunuz ve tercih hastalık tedavi hepsi unutulup çocuğunuzu koruma içgüdüsü ile ona hiç olmadığı kadar korumacı yaklaşıyorsunuz.
eksik anlattıklarım atladıklarım olabilir ama genel düşülen durum budur.
