biriktirmenin vermiş olduğu keyfin doyasıya hissedildiği çocukluk uğraşıdır. kollar durduğunda hasat zamanı gelmiş mahsül misali avuç dolusu çekirdek şevkle yenir. bir çuval incir en ufak bir temasta berbat olabilir, pürdikkat olunmalıdır.
Çocukluğum boyunca sayısını bilemeyeceğim kadar çok yaptığım eylemdir. Hatta hepsini tek tek çıkarıp kanepenin koluna dizmek gibi bir alışkanlığımda vardı ya, neyse. Hepsin ayıklayıp biriktirdikten sonra kaseye doldurup, kaşık vasıtası ile mideye indirme kısmı da olayın en güzel kısmı be.
Sivilce yapar mantığı ile ergenliğe girdiğim ilk dönemlerde ve takibinde ki birkaç yılda çekirdek yemek zevkinden mahrum kalmamak için, içlerini büyük ninemize (annemin babaannesi) yedirdiğim garip davranış. ucundan çıtlatıp kalanını ellerimle açıp 1 kase çekirdekten, 1 kase iç çıkartıp o kaseyi de çok önemli bir şey başarmış havalarında büyük ninemize sunardım. Şimdi düşününce harbi salakmışım diyor insan ama o zaman o kabukların tuz tadını filan almak iyi geliyormuş demek ki
ayçiçeği çekirdeğine uygulayınca zevkini daha bir aldığımız, elimizdekiler bitince biraz daha kıraydım iyiydi dedirten, çocuklukta alışılagelen ve hala daha sevilen bir eylemdir.
