ankara'da öğrenci iken hissettiğim yoğun duygu. taa ki mezuniyet günlerinde öğrenci olarak dolaştığım cebeci, kurtuluş, kızılay vs. yollarından son kez taksi ile aşti ye yol aldığım ve ağlayarak 'seviyormuşum meğer lan' dediğim ana kadar. bir bir geçti gözümün önünden o sokaklarda ki 5 yıllık güzel anılarım. şimdi anlıyorum meğer, ankara özgürlükmüş... her ne kadar her köşe başında GBT kontrolü yapılsa da! meğer benim ankara'daki biriktirdiğim kötü hatıralar nefret etmeme neden olmuş. uzaktan bakıyorum da şimdi keşke orada olsam da şimdi çıkıp cebeci de bi turlasam.. naçizane tavsiyem, tadını çıkarın ankara'nın. sonrasında derin bir ah gibi kalmasın içinizde...
