ahmet rasim'in istanbul'u düşünerek yazdığı bir cümlesidir.
istanbul'un özellikle kış aylarındaki kasvetli, fakir ve kalabalık görüntüsüdür hüzün.
çünkü sobalı evlerden çıkan duman ve evine yorgun argın ekmek götüren dertli babanın yüzüdür istanbul.
en azından ahmet rasim'in istanbul'u işte böyle bir istanbuldur.
