nedensellikten başlarsak, bir sonucun oluşması için nedeninin olması gerekir. bir sonuç yeni bir neden doğuracaktır ve o neden başka bir sonuç. yani bir sonraki nedeni ve sonucu bilebilirsek bundan 1 saat sonrasını da bilebiliriz ***.
dolayısıyla bir sonucu oluşturacak bir ilk neden olmalıdır.
yine dolayısıyla ilk neden=tanrı=ilk neden.
peki tanrıyı böyle açıklarsak, tanrının bizi bir sonraki sonuçta oluşturduğu kararını verirsek, tanrının amacını sorgulamış oluyoruz. nedensellik bir paradokstur aslında. ilk nedeni oluşturan bir son sonuçta olmalı, paradoks. descartes'e de gireceğim ama, gönlüm el vermiyor. yine bir paradoks oluşacak çünkü.
ilk nedenin olmadığını var sayarsak, yani tanrının, belli bir amacın da olmadığını anlarız.
"hayat bir şey değildir, itinayla yaşayınız." albert camus.
not: ikincil olarak öne sürdüğümü, peşi sıra aforizmayı yapıştırarak kabul ettiğim anlamına gelmiyor. sadece belirli görüşleri söylemek istedim. yani şıp diye çözümlenmiyormuş yaşam dediğimiz şey.
