en sonunda en çok keyif aldığın gezip tozma eylemlerinden bile vazgeçmeye varır bunun sonucu..
o kadar hissizleşirsin ki insanlara karşı onlarla yaşamk istemezsin, kendi dünyanı yaratır içinde kaybolur gidersin..
eve kapanırsın, bakkala sigara almaya çıkmak bile istemezsin.
hayvanlara insanlardan daha fazla önem verirsin; hakederler çünkü. arkandan konuşmazlar, plan yapmazlar, şerefsizlik hiç yapmazlar..
yalnızlığa gömülürsün; kış günü perdeleri kapalı loş bir odada tv karşısında bir parça battaniyeyle sızmak gibi iyi hissettirir kendini..
iyi hissettikçe daha fazla gömülürsün yalnızlık battaniyesine, sarar, içine işler, mutlu eder..
kapı da çalmasın dersin, çalsa da açmazsın, kimseye ihtiyacın yok, kimse gelmesin kapına: sen kimsenin kapısına gidiyor musun sanki!! di mi ama..
anne-baba-akraba-gereksiz insanlar kategorisine giren herkesle ilişki bağları koparılalı çok olmuştur zaten; sadece yaşarsın, yalnızlık seni mutlu eder.
insanlara tahammülün kalmaz artık, biriyle beş dakika konuşsan* doz aşımı yapar: çeker gidersin ordan, yalnızlığın seni bekler, açmış kollarını, yumuşacık bir el gibi sarar kalbini ipek bir mutluluktan..
