sevmektir. eğer bahsedilen şey sevgi ise, rağmenlere rağmen olur, sever insan.
zordur ama bu sevgi. çünkü karşında kendisinin hiçbir suçu olmamasına rağmen, hem kendisini suçlu gibi hissedip ötekileştiren bir kadın, hem de ona suçlu muamelesi yapan diğer insanlar olacak. evet, maalesef bizim kafamız böyle, mağdurun bile ceza çektiği bir olgu tecavüz bizim için.
ne yapacağını bilemez insan çoğu zaman. çünkü yapılacak ufak bir hareket, o karanlık anları hatırlatabilir kadına. bazen saçına dokunmak istersin, omzuna elini atarsın, irkilir bir anda. sevmek ama dokunamamak kadar boktan bir şey var mı?
hep bir mesafe kalmak zorundadır bu sevgide, illa bir adım eksiktir. kadın sonuçta karşındaki, diğerlerinden hiçbir farkı yok, yaşanmışlıkları dışında. ama işte o yaşanmışlıklar öyle iğrenç ve açtığı yaralar o kadar derin ki, bazen mecbur kalıyorsun hep bir adım geride durmaya.
dokunurken, öperken aklını bir köşesinde o fikir durur. ya o anları hatırlatırsa??? sevişmek falan, o zaten epeeey bir süre sonra düşünülen ve gözyaşları ile yarıda kesilendir. gece kabuslar görüp ağlayarak uyandığında ne yapabileceksin mesela? dokunsan daha çok çığlık atmaya başlıyor, sakinleşmesi için sarılsan itip kakıyor. kriz anı bu, o da bilmiyor ki ne yaptığını.
sevmek güzeldir, çok güzeldir. sevmek gözle bakmaktan ziyade gönülle görmektir. sevmek bazen başkalarının açtığı yaraları kapatmaya çalışmaktır. kapatmaktır diyebilseydim keşke, ama sadece çalışabilir insan, kapatmak pek bi zor, bazen imkansızdır.
tecavüze uğramış birini sevmek, zorluklara göğüs germeyi gerektirir. imkansızı başaracak azim ister. bazen de hiçbir şey demeden gidişinin ardından sessizce bunu kabullenmeyi. zira aşamayınca, aşılamıyor o duvar, kapanmayınca, bir türlü kapatılamıyor o yaralar.
