bugün doğum günüm sözlük. sağ olsunlar kutlayanlar kutladı hatta yarın için planlar falan yaptılar; ama mutsuzum. nedenini bilmediğim bir hüzün ve karamsarlık var.
hayatım parçalanmış gibi, her şeyim bölük börçük. şu an ne yaptığımı da ne yapmak istediğimi bilmeyecek kadar aciz durumdayım; ama hala tüm bunlara rağmen çevremdeki insanlara karşı sürekli gülüyorum, onları güldürüyorum. yoksa soytarı mıyım ben? inan bilmiyorum.
yalnız değilim; ama yalnız hissediyorum. bir yanım yalnız kalıp rahatla kafanı dinle diyor. diğer yanımsa kalabalığa karış; sevdiğin, seni seven insanlarla vakit geçirip paylaş ve rahatla diyor. bense hepsini seninle paylaşıyorum yine.
21. yaşım bitti, biliyorum daha yolun başındayım; ama geçmişime inanılmaz derecede özlem duyuyorum. yeniden çocuk olmak için her şeyimi verebilirim; ama 90'larda olmak kaydıyla.
yeni yaşıma girdiğimden beri 90'lara ait müzikler, oyuncaklar, diziler vs. ile ilgilenip hasret gideriyorum, "alkışlarla yaşıyorum" sağ olsun.
ders çalışmaktan nefret ediyorum; ama çalışmak da zorundayım. bok var gibi kendi bölümüm yetmedi bir de çift anadal yaptım. birinin sınavları biterken öbürü başlıyor. yine de çalışmamakta direniyorum. yarınki sınav başta olmak üzere önümdeki sınavlarda teker teker yarrak yemeyi düşünüyorum.
özel hayatımı bir türlü yoluna sokamadım. hayatımı siken kadın, fodepar devam ediyor ağzıma sıçmaya; ama bir süredir onu hayatımdan çıkardım etkileri sürse de.
şimdiki kız arkadaşımla her şeyi rayına oturtmak için başlamıştım; ama olmadı. fayda etmedi, canım cicim zamanları kısa sürdü. ben kendi gerçeğimi fark ettim.
hayatıma giren her kadına yaptığım gibi ona da affedilmeyecek şeyler yaptım.
o hala beni sevdiğini söylüyordu, bendeyse bir şeyler bitmişti. bunu ona söylemek yerine saçma bir sebepten olay çıkardım ve yaklaşık 10 gündür, görüşmüyoruz. yani bitti gibi bir şey. yine de bir umut en azından doğum günü mesajı bekledim; ama gelmedi. iyi ki de gelmedi; çünkü zaten onu kafamda bitirdim ve yeni heyecanlar eşiğindeyim. bu durumda ona daha fazla zarar vermemeliyim diye düşünüyorum. bunu okuyorsan, beni affet.
gece gündüz, durmadan çalışmayı, yorulmayı özledim. günlerce eve bile gelmeden köpek gibi çalışıp küfürler ederek gözümü kapattığım an uyuduğum günleri özledim. hem de hiç ihtimal vermezken. insanlıktan çıkıyordum belki, fiziksel yorgunluk had safhada oluyordu belki, konfor yoktu belki; ama olsun çoook özlüyorum o günleri bile. kafanı yastığa koyduğun an uyuyabilmek, kafanı kemiren şeyler olmasını bırak düşünmeye vaktinin ve halinin olmaması ne güzel bir şeymiş yeni anlıyorum.
uyku düzeni diye bir şeyim kalmadı. ne yattığım ne de kalktığım belli, bu yüzden saat 2'den önceki derslere gitmiyorum bile. adam gibi uyumayı da özledim.
babamla aslında pek barışmaz yıldızlarımız, hatta eskiden onun ölmesini istemişliğim bile olmuştu. pişmanım o ayrı; ama onu bile özlemişim. geçen hafta onda kalırken akşam kafayı çekip oğlum gelirken ne istersin çocukluğundaki gibi demesi. benim bir şey istememe rağmen gidip gece gece 6 farklı yerde bulamayıp 7. yerde bularak bize hep çocukluğumuzda aldığı ve bayıldığımız dondurmalı beton pastayı alması ve bunun için 2 saat dolanmış olması beni hem çok sevindirdi hem de çok üzdü.
sevindirdi; çünkü çocukluğuma gittim. yetmedi, onun bana olan sevgisini ve babalığın ne anlama geldiğini anladım.
üzüldüm; çünkü onun hakkında eskiden hissettiklerim geldi aklıma. yetmedi düşündüm ben baba olsam böyle bir şey yapar mıydım diye, gerçekten cevabı bulamadım ve bunu baba olmadan asla anlayamayacağımı anladım.
baba demişken, baba olmayı çok istiyorum; ama benim çocuğumun annesi olabilecek insanı bulabilecek miyim bilmiyorum. gerçekten bunu başarabileceğini düşündüğüm tek insan hayatımı siken kadın ve o apaçisiyle gerçekten mutlu. en iyisi beklemek ve görmek bir de tabii ki ummak.
galiba bu gecelik itiraflarım bu kadar. beni dinlediğin, derdime ortak olduğun ve doğum günümde bu saatte bile beni yalnız bırakmadığın için teşekkür ederim sözlük.
