ilk aşkım, tamamen unutacağım güne çok yaklaştığım ve o günü iple çektiğim. demek istediğim, hatırladığımda içimde hiçbir kıpırdanmanın olmayacağı o gündür gelmesinin istediğim. çok yakınım o evreyi tamamlamaya, yalnız periyodik olarak bi'yerlerden giriyor aklıma işte. engel olamıyo insan. sebebi de basit aslında; bir yıl boyunca neredeyse her gününü paylaştığın her kim veya her ne olursa olsun, yokluğu hissedilir. bunun artık canımı sıkacak derecede uzamasının tek sebebi ise bunun ilk aşk olmasından başka bir şey değil.
ilk aşık olunan kişiyi o alengirli "ilk aşk" kelimesinin büyüsüyle sarınca zihninde zaten, daha bir değerli ve paha biçilemez gibi geliyor. ilk aşk, yanı sıra (daha önce yaşamadığın) yeni duygular ve değişik bir ruh haliyle geldiği için insana, her anlamda yeni şeyler getirecektir muhakkak. onun gelmesiyle birlikte aşk adına yaşadığın her şey onu özel kılar. fakat bu onun doğru kişi olacağı anlamına gelmez. ama o * saftır, güzeldir, mükemmel hissettirir, özgüvenin tavan yapar, aşk diye bir şey yaşıyosundur ve bu seni müthiş mutlu eder fakat olabilecek en mutlu, yaşanabilecek en harika aşk bile o'nun doğru kişi olduğunu göstermez. onun tek aşkın olmasını her ne kadar istersen iste, hayat sana fazlasını vermeyecektir asla. üstelik yaşayacağın hayal kırıklığı da seni hayli üzecektir. sadece ilk aşk olarak, güzel bir hatıra olarak kalıcak sende..
aşk, gelişen değil beklenmedik bir duygu olduğu için aniden kendini içinde bulabilirsin. böylesine ani bir duyguyu akıl süzgecinden geçirip de olurunu olmazını değerlendiremezsin.
ya içindesindir onun, ki aşktır bu.
ya da dışında kalmışsındır, asla aşk olmayacak bir yolun.
sen, ilk aşkım! beklemediğim bir anda geldiğin için 'hemen' geçtin hayatımdan.
değerlendirme * şansımız olsaydı, yaşanmamış olurduk, hiç olmazdık..
nitekim yaşanmış olduğumuz halde, şimdi yine hiçsin.
