varılan, gidilen son duraktır. şüphesiz hayatın en gerçek olgusu, değişmeyecek olan şeyi. ve maalesef bir o kadarda en acı olanı.
birisinin öldüğüne, hele hele sevdiğimiz birisi ise, inanmak zordur. kabullenemeyiz bu durumu kolay kolay. isyan bile ederiz hatta. bir insanın öldüğünün anlaşıldığı an, mezarının üstüne ilk toprağın atıldığı anmış. o zamana dek "şaka ulan, dağ gibi adam ölmüş olamaz" diyen içinizdeki ses, bir anda yerini gözyaşlarına bırakıyormuş.
ne helal ederken hakkımı, ne kefene sarılı bedenini gördüğümde, hatta mezara konulduğunda bile hala öldüğüne inanamamıştım çok sevdiğim bir abimin. taa ki o ilk toprak mezarına atılana dek. "ölmüş lan" dedim. ne acıymış, yaşarak öğrendim.
