çoğunlukla pozitif ve mutlu biriyim. fakat bazı zamanlar var ki...
gerçekten mutsuz oluyorum. mutsuz olduğum zamanlarda beni mutsuz eden kişiye mutlu görünmeye çalışıyorum. o kişinin beni üzemezi acizlikmiş gibi geliyor. aciz olmak istemiyorum. sanki üzülmemişim gibi davranıyorum. sadece o kişiye karşı değil ortama karşı da tavrım aynı oluyor. ben mutluyum ben mutluyum demeye çalışıyor, kimsenin mutsuz olduğumu anlamasını istemiyorum.
belki kendime de yalan söylüyorum. hayır üzülmedim, üzülmüyorum, neden üzüleyim ki diyorum. evet inandırıyorum kendimi aslında. ama bastırılmış mutsuzluk oluyor...
sonra bunları yazıyorum...
çünkü burada bilinmemek özgür olduğumu hissettiriyor.
