kimseye çok yakın olamadığı gibi, kimseye de tamamen uzak olamıyordu bu öküz. tek tanıdığı kendisiydi. tek bildiği. tek güvendiği. böylesine sıradan hislere sahip olduğu için ayrıca kızardı kendisine. aslında zaten, tek kızdığı da.. yine kendisiydi. her şeyin sorumlusu.
sonucun böyle olacağını bilseydi; başlamazdı. uğraşmazdı. saflığını kaybettiğine, benliğinden ödün verdiğine değmemişti. her gece uyumadan önce kırk saat hayat muhasebesi yapar hale gelmişti. hele buna hiç değmemişti. hiç.
ama şimdi vazgeçemez hiçbir şeyden. vazgeçerse zerresi bile bulunmaz çünkü. başlangıçta burun kıvırdığı, lanetlediği tablonun esas figürü haline gelmiş artık. bu saatten sonra.. bırakamaz. ortada tutunacağı dal kalmaz bu öküzün.
öyle mantıksızlık ki... medet umması koskoca bir öküzün bir tek daldan.. öyle bir.. yalnızlık. çaresizlik. saçmalık.
yakında söğüt dalının üstüne yuva kurmaya çalışırsa hiç şaşmayın. gerçi.. dişi öküz bulabilirse dener onu tabi. bu ilüzyondan ibaret hayatında... o da zor.
en azından birilerinin, hayatın şarkılardaki gibi olmadığını hatırlatması lazım bu öküze. hataya düşmüş. uyarmak lazım. e düşer... neticede öküz kendisi. bildiğin öküz.
