daha herşeyin yeni başladığını kavrayamadığın andır. şokla birlikte farketmezsin canının acısını. belki de üzerine sinen kokusu geçmemiştir daha. evin her yerinden çıkan eşyalar alay etmemiştir senle henüz. "bumuydu" dersin. "o kadar da acıtmıyormuş ki..."
ılık bir duş alıp uzanırsın yatağa. uyuyakalırsın rahatça. ama sabah? ne bu karanlık? güneşin çoktan doğmuş olması gerekirdi oysa. dün akşamı hatırlarsın. son bakışları, son sözleri, tartışmanın en keskin, en can acıtan yerlerini, ve ayrılışı hatırlarsın. artık yarım birisindir. kimsesiz... gün içinde onu aramak için elin telefona gider, artık olmadığını hatırlayıp defalarca rüyadaki düşme hissini yaşarsın. keşke rüya olsa tüm bunlar. keşke tam yere çarpacakken uyansam dersin.oysa daha ilk gündür ve herşeyin başlangıcıdır. acın her yeni güne gözlerini açtığında katlanır. taşıdıkça ağırlaşan çantalar gibi, taşıdıkça ağırlaşır ruhun vücudunda. ama 7 ay geçmiş olsa bile acısı ilk günkü gibi taze kalır. acırsın. en çok ta kendine, düştüğün şu hallere... sonradan yaşayacaklarına kıyasla hemen sonrası en az acı veren kısmı olur sıcağı sıcağına...
